Chmiel na bezsenność; sen – na bezmiłość

CZĘŚĆ DRUGA

Rozdział ósmy

Chmiel na bezsenność; sen –

na bezmiłość.

Dziesiąty marca 2002 roku.

Czasami przeszłość nie musi być bolesna. Czasami najlepszą rzeczą nie jest zatapianie się w morzu prawdy, poszukiwanie w głębinach muszli z perlistymi wspomnieniami. Czasami wystarczy pobycie w obecności samego siebie, aby wszystko poukładać, zrozumieć, że to, co się wydarzyło, nie było winą jednej osoby, ale i naszą. Spojrzeć obiektywnym okiem. Całość to tylko splot wydarzeń mocnych jak ogniwa łańcucha; co raz zostało stopione, drugi raz się nie rozerwie. Fala ukojenia i spokoju pukała mocno do drzwi. Wystarczyło tylko im otworzyć, wziąć od nich pochodnię i spalić ten niestabilny, drewniany most, porzucić wszystko w pieniącym się morzu, odeprzeć od siebie całe zło.

Dlatego przeszłość nie musi być bolesna.

Pamiętała go jeszcze. Zresztą, trudno byłoby go wepchnąć w otchłań niepamięci. Stał w rogu pokoju. Czasami się śmiał, czasami klął. Ostatnio po prostu stał niewzruszony. Przywołując to wspomnienie pojęła, że niektóre rzeczy muszą skończyć się jeszcze szybciej niż inne. Radykalnie.

Wszelkie węzy zostały odcięte. Miały statek dryfuje. Jest swoim własnym sterem, żaglem i okrętem, a fale coraz usilniej niosą go na ostre skały...

Laura wydostała się z dusznego pomieszczenia, pełnego miotających świateł, ostrym snopem przecinających powietrze i za zdecydowanie za głośnej muzyki. Lekko podchmielona stawiała niemrawe kroki. Poprawiła zdecydowanie za krótką niebieską sukienkę, którą pożyczyła jej przyjaciółka.

Zignorowała gwizdy mężczyzn stojących pod klubem i usiadła na wysokim krawężniku, podkulając nogi. Zadarła do góry głowę. Niebo zdawało się być zimne, szare, ponure. Kilka gwiazd lśniło w oddali. Były jak nadzieja.

Na bocznej ścianie popielatego bloku widniał wielki i podświetlany billboard. Ładna blondynka z Hollywoodzkim uśmiechem, lecz pustym spojrzeniem bursztynowych oczu, patrzyła na Los Angeles, reklamując nowy serial telewizyjny. Jones, mimo że wszystkie niedoskonałości były z retuszowane, poznała w niej Marilyn. O dziwo jej podobizna patrząca na miasto nie irytowała jej, a była wyznacznikiem, punktem odniesienia. Mówiła, że nadal była w tym samym miejscu.

Po chwili poczuła delikatny uściska na ramieniu. Spojrzała machinalnie w bok. To była Ruby – jej wieloletnia przyjaciółka, która w jakiś niewyjaśniony sposób, wiedząc o niej wszystko, nadal chciała się z nią przyjaźnić. Miała niemałe, naiwnie patrzące na świat ciemne oczy, zadarty nos i wyraźnie zarysowane kości policzkowe, przez co jej twarz nabrała wyrazu. Teraz na jej dużych, lecz nie pełnych ustach gościła rozmazana szminka do ust. Naturalnie proste włosy miały dzisiejszego wieczoru grać rolę pokręconych, z marnym skutkiem.

– Znowu nam umykasz. Coś się stało?

– Nie – odpowiedziała jak najbardziej szczerze i pokręciła głową. – Za gorąco tam – kiwnęła w stronę budynku.

Dziewczyna kucnęła obok niej na za wysokich butach na obcasie, na których niebezpiecznie kiwała się, gdy stała.

– Yhm – pokiwała ze zrozumieniem i przetarła dłonią nos. – Coś wydaje mi się, że wrócę później do domu.

Jones uśmiechnęła się połowicznie. Przez cały wieczór, który poświęcili na świętowaniu zdania kolokwium, jej przyjaciółka na oczach wszystkich ich znajomych bezczelnie flirtowała z najprzystojniejszym chłopakiem z rocznika.

– Boże, Ruby, czy ty kiedykolwiek dorośniesz?

– Och, pieprz się.

Zaśmiały się.

– Umm... Wiesz jak stąd wrócić? – zapytała brunetka.

– Przecież odkąd tutaj przyszłyśmy wieczorem, miasta nie przebudowali.

– W sumie racja.

Znowu zachichotały. Laura zbyt perliście.

Ruby objęła Laurę za szyję chudymi ramionami, w wielkim przypływie niespożytej miłości. Jakaś dziewczyna nieopodal nich zgięła się w pół i zwymiotowała. Brunetka skrzywiła się i wydała z siebie jęk obrzydzenia. Szybko odwróciła wzrok od tego obrazka i wlepiła spojrzenie w profil Jones.

– Ten, jak mu tam było... Nick? Nie mógł od ciebie oderwać wzroku – szepnęła konspiracyjnie.

Laura wzruszyła ramionami.

– Przecież wiesz, że nie w głowie mi teraz romanse. Chcę się skupić na nauce, zdać te pieprzone egzaminy, a potem stąd wyjechać. Gdzieś daleko... Najlepiej tam, gdzie będzie cisza, i spokój, i tylko będę słyszała jak grają świerszcze – rozmarzyła się. – Chciałabym wziąć życie we własne ręce, chwycić byka za rogi.

– Zawsze to mówisz, jak jesteś wstawiona.

Jones zaśmiała się.

– Teraz wszystko wydaje się być łatwiejsze, wiesz?

Ruby pokiwała głową, ale tego nie wiedziała. Nie czuła tej wiary, która nagle wstąpiła w jej przyjaciółkę.

~*~

– To było niesamowite! – wrzasnął Chester, idąc ciemnym tunelem będącym za sceną. Jego blond włosy postawione na żel śmiesznie podrygiwały. – I ci ludzie, którzy bili brawo w miarowym tempie. Dawno czegoś takiego nie widziałem...

Mike poklepał go po ramieniu.

– Wiesz, co Chazz? My też tam b y l i ś m y, a powiem więcej: w y s t ę p o w a l i ś m y razem z tobą – pokiwał głową jak do chorego na rozumie człowieka.

– Mnie i tak najbardziej rozwala pogo. Jak ci ludzie się nawalają – zaśmiał się Brad. – To takie bez sensu!

– E tam pogo. Widzieliście tą ładną dziewczynę pod sceną? – zapytał David.

– Najgłośniej piszczała, gdy ściągałem koszulkę. – Chester rzucił mokrym ręcznikiem w Roberta – A tobie się podobała?

– Hmmm, jak chcesz wiedzieć to z perkusji mam widok tylko i wyłącznie na wasze przepocone tyłki – odparował krzywiąc się i odrzucając ścierkę.

– Ale Chazz ma lepszy tyłek od Mike'a! – krzyknął będący z tyłu Joe. – Spike to ma taki płaski, byle jaki…

Mike'owi cisnęła się na usta bardzo zgrabna riposta, ale się powstrzymał.

– No, ale ta blondynka była ładna – drążył Phoenix, z lekkim zamyśleniem. Jakby wspominał jej falujące włosy, spocone ciało i krótką bluzkę.

– W sam raz dla Roberta! – krzyknął Brad.

Chłopaki zanieśli się gromkim śmiechem.

Na końcu korytarza pomachała im Samantha. Chester przywitał się z kobietą, wpijając się w jej usta z wielką żarliwością, jakby nie widzieli się od roku, a nie tylko dwie godziny. Sam nie wiedział skąd w nim było tyle entuzjazmu. I wiary w to, że im się u d a.

– I żyli długo i szczęśliwie – skomentował David

~*~

Mike wskoczył na górę piętrowego łóżka. Z małych, tanich głośników sączyła się muzyka. Sięgnął ręką po telefon komórkowy. Rozszerzył oczy ze zdziwienia, co nie uszło uwadze Dave'a.

– Co jest?

Mike spojrzał na kolegę.

– Ktoś się do mnie dobijał ze znanego mi numeru. Dziwne...

– Może to Anna?

– Nie, na pewno nie. Wie, że gramy dzisiaj koncert. Oddzwonię.

Przyłożył telefon do ucha. Wsłuchiwał się w głuchy sygnał, a potem słowa, które nie miały większego sensu. Były jak kawałki artykułu wycięte z gazety. Kiedy poprosił dziewczynę, aby się uspokoiła, ta w końcu powiedziała mu, co wydarzyło się parę chwil temu. Michael zamarł.

~*~

Mężczyzna podszedł do zlewu, by napełnić kubek lodowatą wodą. Naczynie jednak wyślizgnęło mu się z drżącej ręki i rozbiło. Zaklął przez zaciśnięte zęby, zrezygnowany usiadł przy stole.

Brad spojrzał z żalem na Shinodę oraz bez słowa podszedł do zlewu, nalał wodę do kubka i postawił go przed Michaelem.

– Dziękuję – mruknął.

Brad popatrzył na niego przez chwilę, a potem objął po męsku. Znali się od lat. Potrafił wyczytać prawie wszystko z jego twarzy. Martwił się o niego.

– Zaraz będziemy ruszać. Godzina, półtorej i dojedziemy do Los Angeles – powiedział, ale Mike nawet nie drgnął . Brad kontynuował. – Dzwoniłem do naszego managera i poprosiłem o odwołanie dwóch koncertów, które mieliśmy zagrać przed powrotem do domu. Wściekł się, ale jak mu wytłumaczyłem, na czym polega problem, zrozumiał... Uważam, że musisz zadzwonić do Ann. Powinna wiedzieć.

Delson, choć zawsze nosił ze sobą pełny zestaw empatii i zrozumienia, nie bardzo wiedział, co ma powiedzieć zdenerwowanemu i pełnemu niepokoju Shinodzie, być może dlatego, że sam czuł się podobnie. Poklepał go tylko po ramieniu i odszedł.

Mike kręcił kubkiem i obijał o ścianki przezroczysty napój. W głowie miał miliony myśli, zataczające koło bez jakiegokolwiek ujścia. Urywki zdań, rozmowy, rzeczy, które mogły do tego doprowadzić, sytuacje nie do odtworzenia, analizowane po raz kolejny, kolory – to teraz zaśmiecało jego umysł. W sercu miał niemoc, czystą niemoc. Wszystko się ze sobą przenikało. Już nawet nie wiedział, które uczucie bolało bardziej.

Dźwignął się z krzesła i sięgnął po telefon. Wybrał numer do Anny.

– Halo? – mruknęła zaspana.

– Cześć, tutaj Mike.

– Miło, że dzwonisz, ale wiesz, która jest godzina? – zwróciła mu uwagę lekko rozdrażnionym tonem.

Michael dopiero teraz spojrzał na zegarek. Dochodziła druga w nocy.

– Przepraszam, ale muszę ci o czymś powiedzieć – westchnął. – Wydaje mi się, że nie dam rady przylecieć do ciebie, do Nowego Jorku, bo Laura…

W Annie zebrała się wściekłość.

– Co Laura?! – zagrzmiała. – Co Laura?! Całe życie tylko ona! Laura to, Laura tamto, Laura siamto! Ja rozumiem, kolegujecie się, znacie się już parę lat, ale ty nie powinieneś być na każde jej zawołanie!

Odczekał chwilę, aż Anna się uspokoi. Nadął policzki i wypuścił wolno powietrze.

– Chciałem tylko powiedzieć, że Laura miała wypadek.

~*~

W tamtej chwili powinno wszystko dziać się, jak w zwolnionym tempie i, o zgrozo, tak właśnie było. Czas się dłużył, wskazówki zawierając niemy pakt, poruszały się wolniej. Jego delikatny zmysł powonienia odczuwał nieprzyjemny zapach chemikaliów – od zawsze miał do niego wstręt. Obijał się niemalże o ściany, biegnąc, potykając się i czując jeszcze większy niepokój.

Nadal czuł się przecież jak mały chłopiec zamknięty w ciasnym pokoju bez możliwości wydostania. Dusił się swoimi kłamstwami, zwodzeniami i tymi momentami, w których naprawdę nie wiedział czego chce od życia. Jego jedynym drogowskazem był czerwony, neonowy napis: „wyjście”. Przystanął na chwilę, na ułamek sekundy, ponieważ zaatakowały go dziwne i sprzeczne uczucia, jakby zaczaiły się na niego w tych beżowych kątach korytarza i pod białymi krzesełkami. Zaczął błądzić w ciemności wspomnień.

Po tamtym, feralnym i niezrozumianym wydarzeniu, widział ją tylko jeden raz: na strzelnicy. Chciał do niej podejść, powiedzieć coś, ale od czego miał zacząć? Żadne słowa nie obmyłyby go winy i scaliły jej pękniętego serca. Stała, jak zawsze majestatyczna z bronią w ręku i celnie strzelała do konturów ludzkich z papieru. Mógł być wtedy na ich miejscu.
Pomrugał powiekami, ruszył dalej. Poprosił straszą pielęgniarkę, zmęczoną pracą jak i życiem kobietę, aby pozwoliła mu tu wejść. Skłamał, że jest narzeczonym Laury – na oddział wpuszcza się tylko rodzinę. Starsza pani uśmiechnęła się wtedy do niego dobrodusznie, jak do wnuka i chwilę mu się przypatrywała jakby znała go skądś. W końcu jednak dała mu miętowy fartuch, jakby rzeczywiście miał zatrzymać zarazki na Michaelu, i wpuściła go do sali szpitalnej.

Nie mógł powiedzieć, że gdy ją zobaczył, rzeczywiście zamarł, choć jego serce zadrżało i przełknął głośno ślinę. Stał w drzwiach, gdzieś za sobą słyszał krzyki, głośne rozmowy, elektryczny dźwięk telefonu stacjonarnego. To wszystko się zlewało w jedno, a szybsze bicie serca, które wyrywało się spod dyktatury strachu i trwogi, nie było słyszalne w tym całym szumie.

– Przepraszam.

Słowo zostało wypowiedziane, ale to nic nie zmieniło. To tylko fale cząsteczek poruszyły powietrze, nic więcej, choć Michael stojąc przed stalowym progiem starał się włożyć w to, jak najwięcej emocji. Nie przepraszał wyłącznie za bycie okropnym w stosunku do niej. Chciał przeprosić za wszystko, co przez niego musiała wycierpieć. Za złość, za nieuzasadnione uczucie, o którym doskonale wiedział. Za to, że nie pamiętał i za to, że nie chciał przyznać, że była dla niego kimś więcej niż tylko głupią koleżanką z warsztatów. Nie usprawiedliwiał się, całą winę brał na siebie.

Mike chciał być dobry, nie pragnął nikomu wyrządzać krzywdy. Coraz częściej, przez wzbierające w nim wyrzuty sumienia, nocami spowiadał się Bogu. Gdyby wiedział, że tamta chwila była ostatnią...

Nagle zrozumiał, że to nie ma sensu.

Coś pękło, ale nic nie złamało, nie poluzowało. Po prostu zamieniło się w pustkę, jakby wszystkie uczucia, jakie przed chwilą odczuwał, były tylko chwilową słabością człowieka oglądającego film w kinie. Przetarł twarz dłonią, ostatni raz ją wykrzywił w grymasie nie do zidentyfikowania, nie czując już żalu, złości, czy rozgoryczenia.

Odwrócił się i odszedł nie patrząc na symbol jego własnego upadku i słabości.

Pewien początkujący lekarz widział cały ten wachlarz uczuć wymalowujący się na twarzy Mike'a. Potrafił odgadnąć co stało się z tym człowiekiem, który miękkim krokiem, zwijając fartuch w rulon, zmierzał ku białym drzwiom prowadzącym do wyjścia. I choć był inteligentny, nie mógł zrozumieć, dlaczego tak postąpił.

Betowała: Mercedes Skyfallgirl