Na moim niebie gwiazdy już dawno nie świecą

Rozdział jedenasty

Na moim niebie gwiazdy już dawno nie świecą

Dziewiąty lipca 2005 roku.

Kiedy Brad wyciągnął Michaela na piwo do baru, musiał dowiedzieć się paru rzeczy. Nie robił tego tak po prostu – chciał mu pomóc, jak zawsze zresztą, wziąć ster nad jego życiem, lecz Shinoda był zbyt dumny, by przyznać przed przyjacielem i samym sobą, że na jego nowo oszlifowanym, szklanym małżeństwie powstawały rysy. Powoli, pomału, dzień za dniem, każde źle wypowiedziane słowo prowadziło do kłótni. Okazało się, że mieszkanie pod jednym dachem i zajmowanie się dzieckiem było trudnym i wymagającym cierpliwości zajęciem. Inaczej wyobrażał sobie ich wspólne życie, trzy lata wstecz, gdy razem z Anną leżał na kanapie w jej mieszkaniu i rozmyślał.

Nie powiedział Bradowi nic, nie chciał mu się zwierzać. Dopił piwo z kufla, uścisnął przyjacielowi dłoń, nawet wysilając się na uśmiech i wyszedł z knajpy. Wiedział, że rozmowa byłaby najlepszym rozwiązaniem, ale nie miał na to siły. Nie myślał w tamtym momencie o niczym istotnym. Po prostu pragnął jak najszybciej znaleźć się w swoim domu, miejscu, które miało być dla niego azylem i położyć spać, bowiem to sen był największą ucieczką ludzi przed problemami.

~*~

Mieliśmy całą wiosnę. Lato przeszło niezauważenie między jednym, a drugim bąbelkiem coca coli a szampana. Powoli zmieniało się w jesień, która chciała się spóźnić tego roku. Zima jednak była zbyt brutalna dla nas obojga.

Pamiętam, kiedy pierwszy raz wspięliśmy się na dach najwyższego budynku w okolicy. Wchodziliśmy po zardzewiałych, mokrych i zimnych szczeblach. Wiatr, nadciągający zza oceanu, niemiło przeszywał nasze ciała pod ubraniami. Miałaś na sobie tę cholerną, czerwoną sukienkę, której tak nie lubiłem. Bo byłaś w niej wtedy z nim, zanim dałem mu w twarz. Ten okropny wiatr przywiał za sobą deszcz, tak przynajmniej wtedy sądziłem. Kropelki wody spływały po twoim karku. Tak, chciałem cię wtedy pocałować, najbardziej na świecie. Jeszcze bardziej niż wtedy, gdy w końcu to zrobiłem.

Usiadłaś na murku i zaczęłaś sypać z rękawa strasznymi i ciężkimi do rozgryzienia frazesami. Mówiłaś o szkole. O życiu. O istnieniu. O przemijaniu. A ja cię tylko słuchałem. To było zbyt trudne. Chciałaś się wygadać, a ja byłem posłuszny. Słuchaliśmy muzyki z twojego walkmana. Po angielsku, francusku, a czasami i rosyjsku. Nic z tego nie rozumiałem.

W pierwszej wiośnie postanowiono przebudować nasz dach. Zechciano postawić na nim parę pięter. Stanąłem wtedy na rusztowaniu i czułem w sobie adrenalinę, tą samą, która pobudza wszystkie nastolatki do działania. Teraz, po latach, kiedy o tym myślę, aż mnie coś ściska w dołku. Nie zrobiłbym tego drugi raz. Widocznie młodość rządzi się swoimi prawami.

Rozpostarłem ramiona, czułem się jak pan świata, całego Los Angeles. Przeszedłem na sam skraj lichej deski, nie mając pod nią niczego. Pode mną samochody pędziły po jezdni. Cieszyłem się i o dziwo, nie bałem. Ty za to krzyczałaś. Kazałaś mi stamtąd zejść. Martwiłaś się, żebym się nie poślizgnął i nie spadł, teraz to wiem.

Często krzyczałaś, byłaś zbyt impulsywna. Dopiero potem, gdy dorosłaś, spuściłaś z tonu. Podnosiłaś głos nawet bez potrzeby, w zatłoczonym metrze. Śmiałaś się. Mówiłaś za wiele, ale nie płakałaś. Nie robiłaś tego w mojej obecności.

W lato, gdy siedzieliśmy wspólnie na naszym murku, zauważyłaś, że gwiazdy są bliższe z tego miejsca. Potem ja pokazywałem ci różne konstelacje. Łączyłem jasne punkciki w kompletną całość. Najbardziej lubiłaś gwiazdozbiór Perseusza. Od tamtej pory na moim niebie one już nie świeciły.

Na jesieni wyciągnęłaś mnie na nasz dach. Trzęsłaś się. Krzyczałaś. Ale nie płakałaś. Usiadłaś na murku i podkuliłaś nogi. Ten cholerny wiatr targał twoimi włosami, zarzucał nimi na twą twarz. Chciałem je odgarnąć, ale uznałem, że to zbyt osobisty gest. Nie znaliśmy się wtedy jeszcze zbyt dobrze.

Zaczęłaś mówić o nim, jednak szybko zmieniłaś temat. To co powiedziałaś, utknęło we mnie zbyt głęboko, że nawet teraz pamiętam każde twe słowo:

– Słuchaj. –Wzrok miałaś cięgle wlepiony w swoje dłonie, a gdy go w końcu przeniosłaś na mnie, coś mnie zabolało. Zawahałaś się, a potem zechciałaś kontynuować. – Nie muszę ci mówić, że życie jest niesprawiedliwe, prawda? Nie uważa na nic, bezwzględnie pozbawia cię powietrza. Tak samo jak ty chcę, aby w końcu ktoś powiedział mi, że wszystko jest okay.– Twój głos obijał się echem od zimnych budynków, z każdym słowem bardziej przesiąknięty goryczą i złością. – Głęboko w sobie, w swoim sercu, wszyscy się boimy. – przerwałaś na chwilę, a ja czekałem w napięciu, co chcesz powiedzieć. Spojrzałaś na metropolię naszego miasta, ten okropny wiatr nadal rozdmuchiwał ci włosy. Odwróciłaś szybko głowę i wbiłaś we mnie wzrok. Nigdy później tak na mnie nie spojrzałaś. Twoje oczy błyszczały, jak gwiazdy, których przecież ja tak dawno nie widziałem. – Jesteśmy niedoceniani i przytłoczeni. Walczymy zbyt mocno, by ukryć strach, co powoli przeraża nas samych. Tak, nas samych. Dobrze wiesz, o czym mówię, zresztą, zawsze wiedziałeś... Ale o wiele inaczej to brzmi w ustach tchórzliwego dzieciaka. – Skończyłaś szeptem. Przelało się przez ciebie w tamtym momencie zbyt wiele emocji, których ja nie potrafiłem udźwignąć.

A zima? Zima przeszła szybciej, niż się nam wdawało.

Pamiętasz, że wszystko, co wtedy robiłem było tylko martwieniem się i zaborczym trzymaniem kontroli nad moim życiem? W tym wszystkim, nagle pojawiłaś się ty. Trafiłaś na naprawdę zły czas.

Parę lat później odseparowałem się od przeszłości. Uciekłem, zanim zorientowałaś się, że tu byłem. Sposób, w jaki odszedłem nie był sprawiedliwy. Nie, nie jestem bohaterem.

Kiedy miałem szesnaście lat wplątałem się w złe towarzystwo. Nauczyłem się tam jednej rzeczy: najlepszą obroną jest atak, bo kiedy ty wyskakujesz z pazurami, aż tak nie boli. Oczywiście, wyrzuty sumienia mogą przypełznąć w każdej chwili. Ale w moim przypadku pojawiały się one bardzo późno, bądź wcale. Wiem, że próbując chronić siebie, atakowałem ciebie. Robiłem to samo jeszcze parę lat później, raniąc tym moją żonę.

~*~

Była to kolejna kłótnia w tym miesiącu.

Kolejny raz on krzyczał, a ona płakała.

Znowu, ten sam powtarzający się schemat.

Zatrzasnął drzwi do swojej samotni i oparł się o nie ciężko dysząc. Miał ochotę coś roztrzaskać, by dać upust swoim emocjom.

Dupek.

Dlaczego pozwolił sobie na skierowanie tak wielu przykrych słów do osoby, którą kochał? Upajał się jej skonsternowaniem. Lubił patrzeć na wyraz jej twarzy. Bawił go sposób, w jaki łapała łapczywie powietrze w przypływie furii i wyrzucała z siebie słowa niczym karabin maszynowy. Ręce wplatała we włosy, patrzyła na niego z nienawiścią, czasami z obrzydzeniem. Rzucała talerzami, przestawiała rzeczy z miejsca na miejsce, by w końcu wybuchnąć płaczem.

Nie poznaję Pana, Panie Shinoda.

Michael usiadł przy biurku, który był cały zaśmiecony przez zgniecione w kulki kartki i połamane ołówki. Próbował gdzieś utkwić wzrok, ale myśli uciekały mu gdziekolwiek indziej. Kolejny raz analizował oraz przetwarzał zdarzenie sprzed paru chwil.

Jeden papieros wypalony z nerwów. Chwilowe ukojenie dla zmachanej duszy.

Otis znów płakał. Wyczuwał nerwową atmosferę panującą w domu. Anna za ścianą próbowała go uspokoić, lecz on krzyczał. Chciał do taty.

Michael uspokoił się. Poczuł się odprężony. Nie poszedł do dziecka. Jego żona usypiała Otisa kołysanką.

Rozsiadł się wygodniej w fotelu, nogi położył na blacie. Nieobecny wcześniej wzrok wlepiony w półkę z książkami, wyostrzył się. Shinoda wyciągnął rękę, trochę przekręcił się z fotela i wziął książkę w butelkowozielonej okładce, której lata użytkowania boleśnie odbiły się na jej stanie. Złotymi literami wygrawerowano tytuł. Odchylił okładkę, przejechał palcami po zagięciach. Odczytał dedykację zapisaną drobnym pismem Laury Jones:

Dla młodości, co spierzchła skrycie.

Dla przyjaźni, co kole.

I dla Michaela Shinody.

Los Angeles, 11. 02. 2001.

Czasami przychodziły dni pełne zwątpienia. Ogarniała go złość, rozgoryczenie, a nawet pycha pełna gorzkiego posmaku. Czuł, że cały świat mu złorzeczy. Wtedy siadał w swoim wysłużonym fotelu i czytał „Makbeta” Wiliama Szekspira. Utożsamiał się w jakiś sposób z głównym, tytułowym bohaterem, brał na siebie jego zwątpienie. Zatapiał się w jego wewnętrznych sporach, bo przecież był taki sam – pełen sprzeczności. I choć książka w swojej budowie i treści była daleka od stylu pisania starożytnych dramaturgów, czytając ją, czuł istny katharsis.

Przewertował książkę. W tym momencie wprost na jego nogi zza okładki, wyleciała stara fotografia przedstawiająca pewną dziewczynę. Wziął zdjęcie do ręki. Gorący pot oblał jego ciało, wzdrygnął się mimowolnie.

Szedł za nią z tyłu i obserwował jak wesoło, skacząc oraz tańcząc podśpiewywała pod nosem piosenkę Led Zeppelin. Wydawała się być wolna od trosk i zmartwień, lekka jak jej biała sukienka, powiewająca za każdym ruchem.

Chłopak uśmiechał się pod nosem, wyczekując momentu, w którym dziewczyna przewróci się i wybije sobie zęby przez niezasznurowane buty.

Odwróciła się w jego stronę i potrząsając włosami udała, że wykonuje skomplikowaną solówkę gitarową.

Wyciągnął aparat i postanowił uwiecznić tę chwilę.

Pstryk i wszystko na sekundę zamarło

Pstryk i to już tylko wspomnienie.

Czy pamiętasz ją jeszcze?, przeszło mu przez myśl.

– Jak mógłbym zapomnieć? – odpowiedział cicho.

Zdjęcia są jak bilety, dzięki którym możemy wsiąść w pociąg i wyruszyć w podróż. Na końcowej stacji zawsze czekają na nas ze łzami w oczach momenty, które na zawsze zniknęły.

Z wielką dokładnością studiował fotografię. Przypomniał sobie, że gdy zobaczył ją pierwszy raz, przeszedł przez jego ciało prąd. Miała coś w sobie. Była prawie dorosła, a nadal pachniała gumą balonową. Dotarło to do niego, że gdy widział ją ostatni raz, coś utraciła. Jakaś jej część uciekła niespostrzeżenie, prześlizgnęła się jak piasek przez palce, zbyt krucha, by można było zatrzymać ją w całości. Być może było to spowodowane tym, że gdy dorastamy tracimy swoją niewinność.

Westchnął, poprawił się w fotelu. Otis już nie płakał, choć Anna nadal śpiewała przyciszonym głosem kołysankę. Mike musiał odpocząć, złapać tchu. Zrobić sobie wakacje od rodziny i od pracy, by później móc ratować strzępy swojego małżeństwa.

Niedługo potem Mike'owi zaświecił w głowie plan. Chciał wydać kolejną pytę, ale nie z Linkin Park. Postawił na swój osobisty projekt. Zaprosił do współpracy innych artystów. Takim sposobem poswatało Fort Minor; od tamtego czasu wszystkie teksty, jakie wymyślał, szły na ten krążek. Jego małżeństwo, choć tego nie chciał, zeszło na drugi, boczny plan.

~*~

Brad złapał mocno Roberta za ramię i wyprowadził z pomieszczenia, które było zatłoczone. Muzyka bębniła z głośników, wielu ludzi się bawiło. Było wesoło.

– Co ty wyprawiasz? – warknął Bourdon.

– Co to za blondynka, z którą przyszedłeś? – odpowiedział pytaniem i puścił kolegę.

Absurdalność zachowania Delsona rozbawiła szatyna. Parskną śmiechem.

– A co? Dobra dupa, nie?

– Nie waż się nawet z nią umawiać – powiedział twardo.

– Baranku, błagam cię, wyluzuj.

– Nie widzisz jak się zachowuje?

Rob wyjrzał zza ramienia kolegi. Marilyn Jean Markley kleiła się do wszystkiego, co napotkała na drodze, już wyraźnie wstawiona, choć impreza trwała zaledwie od godziny. Zarzuciła chude ręce na ramiona Shinody, chociaż poznała go parę chwil temu. Mike nie objął jej, stał niewzruszony. Próbował grzecznie ją od siebie odsunąć, a nawet spojrzał na nią z jedną brwią podniesioną do góry. Ten wzrok zawsze przywoływał do porządku Emily, siostrę Laury, lecz w przypadku Marilyn nie poskutkował.

– Widzisz? – zapytał Brad. – Będziesz miał przez nią kłopoty.

Choć od tamtego wydarzenia minęło całe pięć lat, Markley wcale się nie zmieniła. Robert mógł teraz pogratulować umiejętności spirytystycznych Delsonowi, bo niewątpliwie przepowiedział przyszłość. Jednak nie przewidział jednego aspektu.

Gdy kariera Marilyn nabierała rozpędu, jej kaprysy były uzasadnione. Nowa, świeża twarz, zniewalający uśmiech. Potrafiła wyeliminować swoje rywalki udawaną słodyczą, a gdy to nie pomagało, wrodzoną wrednością. Dostawała najlepsze role w filach i spektaklach, występowała w serialach telewizyjnych. Jej wizerunki zdobiły opakowania kremów i tuszy do rzęs. Jednak wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Ludzie, którzy jej sprzyjali, odwrócili się od niej, a bez nich była nikim. Zaczęła częściej imprezować i brać ciężkie narkotyki. Zła reputacja, której już nie udałoby się jej naprawić osiadła na niej jak skrzek na oczku wodnym. Reżyserowie nie zabijali się już o jej talent aktorski, który niewątpliwie miała. Projektanci mody nie potrzebowali już nowej modelki, a producenci kosmetyków znaleźli inną „twarz”.

Cała kariera legła w gruzach, choć jeszcze tak naprawdę do końca się nie rozkręciła. Tego właśnie nie przewidział Delson.

Ostatnią deską ratunku było dla niej wybicie się u boku chłopaka, jednak szybko zorientowała się, że jego zespół miał inne priorytety niż zabieganie o miejsca na okładkach tabloidów. Obwiniała o to Roberta. Nie chciała z nim już być, lecz nie odeszła, bo przyciągała ich niewyobrażalna siła. Nie mogliby żyć bez siebie.

Bourdona jednak najbardziej w tym wszystkim rozeźlał fakt znajomości Markley z Chesterem. Zauważał, że ostatnio dogadywali się coraz lepiej. Powoli łapała z nim wspólny język. Czasami wpadała do studia, gdy próbowali coś stworzyć, pozornie przenosząc im wszystkim chińszczyznę, by umilić im czas pracy. Tak naprawdę przychodziła do Chestera, by pogadać z nim chwilę, czasami nawet pograć dla zabawy na gitarze, albo pokrzyczeć do mikrofonu. Robert dobrze o tym wiedział.

Bourdon właśnie obserwował jak Markley czesze swoje długie, jeszcze wilgotne włosy. Z łazienki buchało parą i słodkimi zapachami szamponu i olejków. Gdy skończyła tę czynność, zaczęła wklepywać krem w skórę. Rob chciał podejść do niej, objąć ją w talii i przytulić. Ucałować jej ciepłą, pachnącą skórę na policzku i szyi. Zsunąć ramiączko od koszuli nocnej. Ale ostatnimi czasy nie potrafił. Coś go hamowało.

23 sierpnia 2004 roku.

Kiedy w piątek Ruby zadzwoniła do Laury, Jones wiedziała, że coś jest nie w porządku. Głos jej drżał, mówiła coś o porzuceniu studiów na półmetku i o tym, że nigdy nie miała szczęścia do mężczyzn, bo wszyscy widzieli w niej tylko ładną buzię, a nie dostrzegali jej inteligencji i nawet nie pokusili się o ukrywanie faktu, że przyprawiali ją o rogi. Oczywiście mówiła tylko o jednym mężczyźnie, którego zaraz zmieni na innego, jak sezonową i spraną sukienkę. Popłacze za nim chwilę, a potem znajdzie innego idiotę, na którego koszt będzie jadła obiady i kolacje. Potem, gdy się już trochę uspokoiła, stwierdziła, że wielkie aglomeracje ją przytłaczają, że musi odpocząć, przemyśleć wszystko, co najwyżej wyjechać na weekend. A potem tylko na dzień, na parę godzin. Na obojętnie jaki czas, tylko po to, by wszystko rzucić, jakby wierzyła, że tak się da. Dlatego zapytała, czy może przyjechać do niej i Anthony'ego. Laura zmarszczyła nos, ale zgodziła się. Miała pewność, że Ruby nie przyjedzie. Za bardzo kochała nocne życie i roztańczone, miejskie kluby.

Ale się myliła.

Dzwonek do drzwi, uderzenie mosiężną kołatką dla pewności. Laura mogła spodziewać się każdego, ale nie swojej przyjaciółki.

Ruby stała naprzeciwko niej, w długiej aż do kostek hipisowskiej sukience w jasnych kolorach. Na głowie straszył kapelusz z dużym rondem. Włosy miała przefarbowane na blond i rozprostowane keratyną. W ciemnych okularach Laura spostrzegła swoje zdziwione spojrzenie. Zreflektowała się szybko i wpuściła kobietę do środka. Starling rozejrzała się po wnętrzu i uśmiechnęła szeroko. Wiedziała, że ten dom był schronieniem dla wszystkich, którzy tego potrzebowali, jak pensjonat, w którym każdy mógł przeczekać zły czas.

– Mam nadzieję, że macie jakieś wolne pokoje?

Powiedziała, po czym dopadła do Laury i zaczęła ją ściskać. Na twarzy Jones zagościł szeroki, fałszywy uśmiech.

* W tekście znajdują się fragmenty Slip out the Back Fort Minor, jak i śladowe ilości orzechów.

Betowała: Mercedes Skyfallgirl

Hej, hej, witam!

Otrząsam się i wracam. Jestem na półmetku i do przodu. Lubię być do przodu.

Tekst napisany kursywą możecie sobie interpretować jak chcecie. Nie wiem, czemu się tu pojawił i jaki miał większy cel, ale... chciałam, aby tu był. Przypomina mi trochę moje stare(ha ha ha) pisanie, jeszcze z czasów JTAŚ. Fajnie byłoby, jakbyście napisały coś o przemyśleniach na ten temat. Każda interpretacja jest dobra.

Coś jeszcze? Ach, no tak. Leo dostał Oscara.

Pozdrawiam!