Ne me quitter pas

Rozdział siódmy

Ne me quitter pas*

Dziesiąty lipca 2002 roku.

Zanim się zorientował, kolejny raz ktoś kopnął go w brzuch, a on na oślep oddał cios. Nos napastnika szczęknął pod wpływem uderzenia, spowitą przez mrok ulicę przecięło głośne przekleństwo. Mała strużka krwi płynęła z rozcięcia na jego wardze. Wszystko go bolało i piekło, ale nie mógł pozwolić sobie na odpoczynek.

Zaklął siarczyście odbierając mocne uderzenie w klatkę piersiową, przez co upadł na plecy i przeciągle jęknął. Miał wrażenie, że już się nie podniesie, w chwili gdy jeden z kolesi pochylił się nad nim i walnął go w twarz. Mimo to znalazł w sobie uncję siły, aby dźwignąć się i na chwiejnych nogach, popchnąć go do tyłu. Kątem oka zauważył, że pozostała dwójka idzie w jego stronę. W tym momencie dostał potężnego zastrzyku adrenaliny, aby móc odreagować złość.

Ale ktoś im przerwał:

– PRZESTAŃCIE!

Otarł oczy i rozmazał krew na twarzy, rozpoznając przed sobą jakąś wątłą postać.

– Nie broń tego pieprzonego kutasa! – Wrzasnął jeden z napastników, a reszta się zatrzymała.

– Trzech na jednego?

Zmarszczył brwi, rozpoznając ten wyprany z emocji głos, lecz nie dopuścił go do swojej świadomości.

– Wypad, bo będziecie mieli przesrane w tej budzie! - krzyknęła.

Pięć minut trwało jak pięć godzin, ale gdy poczuł perfumy Marilyn obok siebie, wiedział, że minęło dopiero pięć sekund.

~*~

Czuł jej elektryzujący dotyk, gdy ciągnęła go za nadgarstek przed siebie. Nic nie mówiła, uważała jedynie, aby nie upadł. Nie był tym faktem zbyt zrażony, ponieważ nic nie miał na swoją obronę; wdał się w bójkę, a na dodatek ani trochę tego nie żałował. Marilyn bardzo delikatnie posadziła go na jednej z huśtawek.

Każda część ciała go bolała, ale na szczęście nie miał nic złamanego. W tym momencie przypomniał sobie, jak w szóstej klasie pobił się z przyjacielem o dziewczynę, która ostatecznie wybrała innego chłopaka. Zabawne wspomnienie.

– Dasz radę iść? – Zapytała ona, a jej głos był o wiele bardziej słabszy niż wtedy, gdy próbowała rozdzielić mężczyzn. Przez głowę Roba Bourdona przebiegła absurdalna myśl, że ta cudowna blondynka się o niego martwi.

Pokiwał głową.

Powoli odzyskiwał świadomość, ale wciąż był lekko zamroczony. Robert pozwolił Marilyn ponownie złapać się za ramię i pokierować w nieznanym kierunku. Krew zasychała na jego twarzy, czuł jej cierpki posmak gdy oblizał wargi. Przeklął w myślach swoją głupotę, ale z drugiej strony wiedział, że pozbył się złości po nieudanym spotkaniu z Markley. To ona wyciągnęła z niego to, co chciała wiedzieć, a miało być zupełnie odwrotnie.

Po kilku minutach dziewczyna puściła Roberta. Chłopak bystrze spostrzegł, że zatrzymali się przed domem jej rodziców, o ironio, nie pod drzwiami Marilyn. Dziewczyna posiadała swoje własne mieszkanie, ale w zupełnie innym mieście. Zarobiła dużo pieniędzy na występowaniu w serialach i reklamach. Powoli, tak jak szatyn, zyskiwała sławę. Aktualnie mieszkała z rodzicami, próbując urządzić swoje własne cztery ściany.

– Musisz być naprawdę cicho – powiedziała dziewczyna, a Robert wzdrygnął się, przypominając sobie o jej niemej obecności.

Marilyn poprowadziła go do tylnego wejścia. Przekręciła klucz w zamku.

Rob niechcący wpadł na ścianę.

– Ciii... - syknęła

– Nic nie widzę – odpowiedział zirytowany tym, że kazała mu zachowywać się bezszelestnie, mimo że wszędzie panowały egipskie ciemności.

– Wiesz co? Mam to gdzieś.

Marilyn mocniej ścisnęła rękę chłopaka, w chwili, gdy szybko biegli po schodach na górę. On złapał ją w talii, gdy ślizgała się ku szczytowi. Weszli do pokoju dziewczyny; blondynka zapaliła światło i puściła Roberta.

– Już – powiadomiła go, od razu zdejmując z siebie bluzę. Rzuciła ją na wielkie łóżko w rogu. – Wyglądasz okropnie.

– Dzięki.

– Chodź.

Zaprowadziła go do łazienki i kazała usiąść na koszu do prania. Następnie wyjęła z szafeczki jakiś mały flakonik i waciki.

Cisza była niemalże obezwładniająca.

– Ładnie dziś wyglądasz – wychrypiał.

Nie podziękowała za komplement, a mu to nie przeszkadzało. Musiałby być zapewne Leonardo DiCaprio, aby wywołać u niej jakąkolwiek pozytywną reakcję. Kiedy umówili się pierwszy raz na randkę, nie mógł w to uwierzyć. Wtedy jeszcze nie wiedział, że Marilyn Jean Markley jest łaską i puszką pandory w jednym. Przeżyli wspólnie burzliwy romans, który zakończył się szybciej niż zaczął. Niedawno jednak postanowili znów się spotkać. Niestety rozmowa nie potoczyła się tak, jak chciał Rob. Był wściekły z tego powodu, toteż, aby wyładować złość, wdał się dzisiaj w bójkę.

Dziewczyna nalała trochę płynu na wacik i przycisnęła go do łuku brwiowego szatyna. Syknął.

– Nieźle cię urządzili – oceniła.

– Było ich trzech – bronił się, aby nie wyjść na mięczaka.

– Wiem – uniosła jeden kącik ust do góry. Rob musiał się przyzwyczaić do tego, że nigdy nie zobaczy pełnego uśmiechu w jej wykonaniu. To była kolejna rzecz, która ją wyróżniała; Marilyn nigdy się nie uśmiechała. – Nie martw się. Nie myślę, że jesteś fajtłapą.

– Tyle wygrać – zażartował, próbując rozładować atmosferę.

– Więc, co się stało? – zapytała, oczyszczając jego wargę z krwi. Na umywalce utworzyła się krzywa piramidka dowodów bójki.

– Dałem im fory.

– To jasne – zakpiła. – A tak serio?

– Różne poglądy – wzruszył ramionami, a ona pokręciła tylko głową, wiedząc, że kłamał. Nie była zła; Rob widział to głęboko w jej bursztynowych oczach.

Nerwowo poprawi się na koszu.

– Nieważne – skwitowała, przejeżdżając jeszcze raz wacikiem po twarzy szatyna. – Wstań i zdejmij koszulkę.

– Striptiz? Nie jesteś za młoda?

– Nie jesteś za młody, aby trafić do kicia pod pozorem bijatyki? – odgryzła się, a on uniósł brew w geście uznania, wstał i przeciągnął bluzkę przez głowę. Próbował ukryć jęki bólu, ale niezbyt mu się to udało. Brudną, zmiętą w kulkę koszulkę rzucił na kafelki, aby mogła pochłonąć sztuczne światło z żarówki.

Robert miał ładnie wyrzeźbiony tors. Musiał mieć siłę w ramionach, aby móc grać długie godziny koncert na perkusji. Nie robiło to jednak jakiegokolwiek wrażenia na Marilyn, co jeszcze bardziej uświadomiło go w tym, że jest zupełnie inna, różni się od dziewczyn w jej wieku.

Swoimi bladymi i szczupłymi palcami dotykała jego brzucha, a on miał wrażenie, że zostawia w tych miejscach palące znaki. Badała fakturę skóry i ściskała ją parę razy.

– Nie masz złamanych żeber – oceniła. – Będziesz miał cholernie dużo siniaków.

Opuścił głowę, spoglądając na swoją klatkę piersiową. Zauważył już lekko fioletowe ślady.

– Czyli właściwie nie będę w stanie oddychać – powiedział.

– Tak. Właściwie to tak. Zastanowisz się dwa razy, zanim znów dasz się sprowokować – Wzruszyła beztrosko ramionami. Cały czas miała postawę zimnej królowej. Rob zaczął się zastanawiać, czy znów będzie mu dane spojrzeć za tę skorupkę. – Przyniosę ci coś na zmianę.

Dziewczyna wyszła z łazienki, a on jęknął z bólu, stawiając niemrawe kroki.

Marilyn miała duży pokój o białych ścianach. Przy oszklonych drzwiach prowadzących na balkon stało jasne biurko, a na ścianie naprzeciwko zawieszona była korkowa tablica, do której były przyszpilone różne zdjęcia. Zachowały się nawet te, które robili wspólnie, jeszcze paręnaście miesięcy temu. Chyba byli wtedy szczęśliwi.

Bourdon usiadł na łóżku, na samym skrawku materaca, mając wrażenie, że jeśli posunąłby się dalej, przekroczyłby granicę prywatności Markley.

– Fanie, że się rozgościłeś.

Drgnął.

– Jezu, przestraszyłaś mnie.

– Mięczak – skwitowała. – Trzymaj.

Podała mu ubrania: czerwone spodenki koszykarskie i białą koszulkę z logo Yale. Zmarszczył brwi.

– Yale? – zapytał.

– Yale.

Po chwili blondynka wyjęła coś z szafy i zamknęła się w łazience. Rob w tym momencie przebrał się, uważając, by nie wywierać zbyt dużego nacisku na siniaki. W końcu dziewczyna wróciła z pomieszczenia, w szarych dresach i za dużej o parę rozmiarów bluzce. Burdon nie spodziewał się zobaczyć jej w takim wydaniu; uważał, że pójdzie spać w pełnym, pasującym do siebie zestawie i nienagannym makijażu, aby nie zepsuć swojego wizerunku w jego oczach. Kolejna niespodzianka.

Zauważyła, że na nią patrzył, ale nic sobie z tego nie robiła. Jej każdy ruch był spokojny i opanowany, a Rob setny raz przeklął się w myślach za to, że kiedyś ją stracił.

– Mógłbyś… wpuścić mi krople do oczu? – zapytała nagle.

– Myślę, że tak.

– Nie prosiłabym cię o to, ale strasznie trzęsą mi się ręce – Wyznała, ale jej głos nie był w żadnym stopniu nieśmiały.

Podała mu małą buteleczkę i stanęła przed nim. Była sporo niższa od niego, dlatego zadarła głowę. Poczuł od niej delikatny zapach alkoholu zmieszany z jej perfumami. Na początku bał się dotknąć jej twarzy, ponieważ wydawało mu się, że to zbyt intymny ruch. Na szczęście, dziewczyna jakby czytając mu w myślach, sama rozszerzyła sobie oko palcem.

Jej oczy miały kolor płynnego miodu. Dla Roba nadal wydawały się piękne, żadna później dziewczyna napotkana na jego drodze nie miała takich tęczówek. Były piękne, nie wzruszone, pełne tajemnic, które Bourdon chciałby odkryć.

– Dzięki – odezwała się, gdy oddał jej przedmiot. Zerknęła na zegarek; dochodziła dwunasta. Przygryzła wargę, zastanawiając się gorączkowo. W końcu dodała – jest już późno. Nie wrócisz przecież sam do domu, na dokładkę pobity. Chcesz spać na łóżku?

Roba wmurowało w dywan. Owszem, swego czasu spał z nią w jednym łóżku, byli ze sobą bardzo blisko, ale teraz... no cóż. Można powiedzieć, że zaczynali wszystko od nowa, nawet nieśmiałość z jego strony nadal była obecna.

Dziewczyna widząc jego reakcję, uśmiechnęła się połowicznie, a on pokiwał głową.

Po kilku minutach położył się na łóżku, po drugiej stronie materaca, przy krawędzi. Nie chciał zaburzać jej przestrzeni osobistej. Zrobiło mu się gorąco. W końcu i ona położyła się obok, zapaliła lampkę i ciężko westchnęła. Miał ochotę zadać jej miliony pytań. Czemu odgoniła od niego tamtych chłopaków? Czemu zaprowadziła go do siebie i czemu opatrzyła wszystkie zadrapania? Czemu pozwoliła mu tutaj zanocować i czemu była taka miła? W końcu odważył się zadać jej jedno pytanie:

– Co się stało, że znów zaczęłaś mi ufać?

Podciągnęła się i podniosła do pozycji siedzącej. Zasępiła się przez chwilę i zaplotła ręce na udach.

– Byłam na imprezie – zaczęła – Chciałam zrobić niespodziankę Luke'owi, mojemu chłopakowi. Chyba nigdy nie zapomnę jak zobaczyłam go całującego się z inną szmatą. Wybiegłam stamtąd. I zobaczyłam ciebie, jak znów wpakowałeś się w kłopoty. Nie wiem czy ci ufam, ale no cóż. Kogo jak kogo, ale ciebie nie zostawiłabym na pastwę losu.

Jej głos był pusty – przerażało to Roba. Nie miał pojęcia, co odczuwała w danym momencie.

– W sumie nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Nie czuję tego, co powinnam. Luke udowodnił mi to, co próbował przekazać mi przez cały czas trwania tego czegoś, co nas łączyło. A, będąc szczerym, nie łączyło nas nic.

Lawina słów zaskoczyła szatyna i przygniotła. Nagle zapragnął to wszystko od niej zabrać i dać jej wieczór ukojenia – w jakikolwiek sposób. Informacja o tym, że dziewczyna nie kocha Luke'a, wywołała u niego nieopisaną euforię i zadowolenie.

– Co ci udowodnił? – zapytał

– Mówię ci to tylko dlatego, że jestem pijana.

– Wstawiona.

– Zamknij się.

– Co zechcesz.

– Przestań być uroczy.

– Jestem uroczy?

– Teraz wkurwiający.

– Nie zmieniaj tematu.

– Pieprz się.

– Później. A teraz?

Wzięła głęboki wdech. Zacisnęła ręce w pięści, ale po chwili je rozluźniła i powiedziała cicho:

– Robbie, naprawdę chciałabym być taka, jaką mnie widzisz.

– Ale ja naprawdę wiem, jaka jesteś.

Dziewczyna nie odpowiedziała, znów zmieniła pozycję na siad skrzyżny, siadając naprzeciwko Roba. Ponownie tego wieczoru zagryzła wargę, myśląc nad czymś i zrzucając płaszcz perfekcjonizmu. Przez chwilę była taka, jak ludzie w jej wieku. Pokazała uczucia.

– Myślałam o tym od naszego spotkania. I dzisiaj zrywając z Luke'm, a nawet opatrując ci rany... Dajmy sobie jeszcze jedną szansę. Co ty na to?

Serce Roba zabiło szybciej niż powinno. Na jego ustach wykwitł szeroki uśmiech. Zamrugał powiekami, pokiwał gorączkowo i ochoczo głową. Wyglądał jak upity szczęściem.

– Tylko pod jednym warunkiem – droczył się z nią.

– Nie rozbiorę się przed tobą – wywróciła oczami.

– Cholera, chyba nie mogę się zgodzić – zażartował. – Musisz mi powiedzieć, co to za tomik na twojej półce.

Dziewczyna jakby odetchnęła. Na jej twarzy pojawił się półuśmiech, a Rob wiedział, że nie był on kpiący.

– Myślałam, że coś gorszego mnie czeka. To tylko Duma i Uprzedzenie. – powiedziała, po czym zacytowała. - Jadę jutro tam, gdzie znajdę mężczyznę nieodznaczającego się ani dobrymi manierami, ani rozsądkiem – jednym słowem, niczym co by mu mogło zjednać sympatię. Głupi mężczyźni to jedyni, jakich warto znać.**

– Znasz to na pamięć?

– Niektóre cytaty. Tylko musisz znać wagę konsekwencji.

– Ile wynosi?

Marilyn przewróciła oczami.

– Staniesz się inteligentny przynajmniej w pozorach, a, jak usłyszałeś, nie warto znać takich facetów.

– Sugerujesz, że nie jestem inteligentny? – zapytał, unosząc jedną brew do góry

– Gdybyś był, wyciągnąłbyś to ze zdania jakie usłyszałeś, głupi.

Pochyliła się nad nim, by sięgnąć po książkę stojącą na półce wiszącej nad łóżkiem. Specjalnie udała, że traci równowagę i upadła na chłopaka. Złapał ją w biodrach i przekręcił tak, że teraz to on nad nią wisiał. Jej skóra była gładka, niemal porcelanowa, przez co Rob nie mógł się powstrzymać i przesunął po niej opuszkami palców. Spostrzegł, że Marilyn przymknęła powieki, jakby tylko na to czekała.

Nie potrafił się powstrzymać, pomimo pewności, że powinien. Pochylił się i złożył delikatny pocałunek na jej obojczyku. Miała zimną skórę, a ten dotyk odczuła jak muśnięcie skrzydeł motyla – prawie niezauważalnie i nieodczuwalnie.

Zimnymi i gładkimi rękami objęła go za szyję.

– Wciąż nie jestem inteligentny? – odezwał się chrapliwie.

Pokiwała głową.

Pocałował ją delikatnie w brodę, a jego oddech odbił się od jej podbródka. Odsunął się na prę milimetrów. Nadal miała zamknięte oczy. Musnął jej usta swoimi, chcą znów poczuć jej smak. Bawił się nią, wabił.

– Jesteś dupkiem – wymruczała.

– Dlaczego?

Jej dłoń zsunęła się w dół, w kierunku jego spodni.

– Zostawię cię tak, jeśli zaraz mnie nie pocałujesz – zagroziła z nikłym uśmiechem na ustach.

Rob nie miał zamiaru się z nią kłócić.

Uczucie, które go ogarnęło, gdy wreszcie ich usta się spotkały, było niewyobrażalnie silne i piękne. Miał wrażenie, jakby w jego żołądku wybuchły fajerwerki, a każdy oddzielny nerw palił ich odrzutem. Przyciągnął ją do siebie za biodra i czuł się doskonale, wiedząc, że ona też tego chce. Przekręcił się tak, że teraz to on leżał na plecach, a ona w plątaninie ruchów znalazła się na nim, siedząc okrakiem na brzuchu. Jej perfumy pachniały z bliska piękniej oraz intensywniej. Rob trochę naiwnie chciał, aby ta chwila trwała wiecznie, mimo że siniaki dawały o sobie boleśnie znać.

Przerwali pocałunek, a Marilyn błyszczącymi oczami wpatrywała się w jego. Po chwili zsunęła się z niego i zgarnęła włosy za ucho. Na jej policzkach wykwitły małe, pudrowe rumieńce.

– Cóż, tego raczej nie było w tej książce – powiedziała.

~*~

Gdy Rob otworzył oczy, już wiedział, że coś jest nie tak. Na początku nie był świadomy zmiany, która zaszła, ale w sekundzie kiedy świadomość uderzyła w niego jak rozpędzona ciężarówka już wiedział o co chodzi. Czuł jej ciepło obok, czuł jej perfumy, słyszał jej bijące serce mieszające się z rytmem swojego. Czuł, jak jej plecy były ciasno przyciśnięte do jego klatki piersiowej, choć ona była przykryta, a Rob leżał na wierzchu. Oddziela ich kołdra, niczym miękka granica, ale miał wrażenie, jakby nic im nie przeszkadzało.

Przez dłuższą chwilę nie robił nic innego oprócz mrugania i oddychania. Wsłuchiwał się w oddech Marilyn, ale było to tak ciężkie, jak znalezienie czterolistnej koniczyny. Można było odnieść wrażenie, że Marilyn Jean Markley nie oddycha.

Poruszył się i pocałował dziewczynę w kawałek szyi. Poprawił jej koszulkę, która podczas snu jej się podwinęła. Przytulił ją jeszcze mocniej do siebie.

W tym momencie wszystko było tak właściwie.

Trzeci marca 2002 roku.

– Sto lat! – krzyknął Michael, gdy Laura otworzyła drzwi od mieszania. W jednej ręce trzymał szampana, w drugiej kwiaty, a na głowie miał kolorową czapeczkę urodzinową, którą założył chwilę temu.

– Nie drzyj się tak – syknęła.

– Chciałem ci tylko zrobić niespodziankę.

– Spóźniłeś się dwadzieścia cztery godziny.

– Wiem. – przyznał, a euforia się z niego ulotniła. Zmarkotniał. - Wpuścisz mnie chociaż do środka?

Pokiwała głową i przepuściła go w progu.

– Przepraszam, wczoraj nie miałem jak się z tobą skontaktować, bo zepsuł mi się telefon, a cały dzień miałem zawalony. Chciałem ci to dzisiaj jakoś wynagrodzić. - odwrócił się w jej stronę.

– Nie tłumacz się. - rzekła cierpko i zaplotła ręce na piesi.

Mimo to chłopak uściskał ją szybko, uśmiechnął się szelmowsko i wypowiedział życzenia, które zdążył sobie ułożyć w głowie idąc do jej kamienicy. Wręczył jej bukiet kolorowych kwiatów.

Podziękowała i uśmiechnęła się nawet, ale jakoś tak inaczej. Mike zmarszczył brwi, widząc, że jego przyjaciółka nie miała dobrego humoru. Cóż miał jej powiedzieć, czego jeszcze nie usłyszała? Spojrzał na nią z ukosa, a ona zrobiła najbardziej neutralną minę, na jaką było ją stać.

Poczłapała do kuchni po wazon, a Mike zdjął buty i poszedł do jej pokoju.

– Nie mam już tortu, bo wczoraj goście wszystko zjedli.

– Nie ma sprawy – odpowiedział. - Nie ma nikogo w domu? - zainteresował się.

– Nie ma. Emily poszła na nocowanie do koleżanki, a mama ma dzisiaj dyżur.

– Mhm.

Jones weszła do pokoju z talerzem ciastek i kieliszkami.

– W końcu jesteś już dorosła w świetle prawa. - zaśmiał się.

– Nie czuję żadnej różnicy – powiedziała szczerze.

Laura nie spodziewała się, że Mike przyjdzie do niej z wizytą. Od spotkania w restauracji minęło wiele czasu, który spędzili osobno. Cieszyła się, że ją odwiedził, jednak miała nieprzyjemne wrażenie, że zrobił to, bo tak wypadało, a nie dlatego, że chciał.

Wznieśli toast, porozmawiali jeszcze chwilę. Jednak rozmowa nie kleiła się, a wszystko co wypłynęło z ich ust było wymuszone. Wiele spraw mieli na końcu języka, które w końcu musiały wyjść na światło dzienne. Karmili się tak dobrze znanymi kłamstwami. W końcu Mike zaproponował dziewczynie pomoc w poskładaniu góry prania. Zgodziła się machinalnie.

Pracę odbywali w ciszy. Mike co chwila zerkał na Jones, lecz ta zdawała się go nie zauważać. Próbował jakoś zagadywać, ale dziewczyna zbywała go krótkimi odpowiedziami.

Gdy z ubrań, które przydzieliła mu Laura, powstała lekko krzywa wieża, uśmiechną się triumfalnie.

Dziewczyna spojrzała na nią i zmierzła krytycznym wzrokiem.

– Krzywo jest – skomentowała.

– No jak? Gdzie?

– Druga i czwarta od dołu.

Zrezygnowany na nie spojrzał i rzeczywiście: kanty nie zbiegały się w odpowiednich miejscach.

– Jesteś chrzanioną perfekcjonistką, a przesadzony perfekcjonizm jest złyyyyy – rzucił wesoło.

– Ja? To ty siedzisz całymi dniami i nocami w studio, poprawiając piosenki, aż uzyskasz satysfakcjonujący cię efekt.

Mimo wszystko dziewczyna nie była w humorze i było to po niej widać. Mike w tym momencie powinien wyjść i najwyżej wrócić jutro. Ale on był zbyt uparty, aby tak postąpić.

– Ja po prostu chcę, by wszystko było idealne i nie chcę nikomu wciskać kitu. - odpowiedział naturalnie.

– Więc ja chcę mieć porządnie poskładane ubrania.

Spojrzała krzywo na te feralne bluzki i westchnęła ciężko, jakby Michael był aż tak beznadziejnym przypadkiem.

Kilka myśli przebiegło przez jej głowę. Dlaczego się go czepiała? Dlaczego po postu z nim nie porozmawiała? Przyjechał do niej, przecież chciał dobrze.

I w tym momencie desperacja zaćmiła jej umysł. Teraz wszystko sobie uświadomiła. Gdy za każdym razem ją obejmował, jak prosił, by mu zaufała, jak się nią opiekował, i jak ona odprężyła się pod wpływem jego dotyku, nieświadomie przywiązywała się do niego.

Co ona najlepszego zrobiła...

To wszystko nie miało prawa się zdarzyć! Nie chciała się do niego aż tak zbliżyć! Jak mogła utrzymać swoje sekrety w tajemnicy, skoro na nim polegała? Jak miała być na baczności, skoro ją tak osłabiał? Kiedy sprawił, że znalazła w nim oparcie, że całkowicie mu zaufała? To oparcie, które nigdy nie było jego priorytetem. On po prostu był, a ona za wiele wyczytywała z jego naturalnych gestów. Zbyt wiele.

Jak mogła dopuścić, by trwało to tak długo? Przecież wiedziała, że ryzykuje nie tylko swoje szczęście, ale również jego przyszłość. Dlaczego nie powstrzymała go na długo za nim zbyt mocno się zbliżył?

– To nie miało tak wyglądać – wyszeptała nieświadomie.

– Co wyglądać? – zdumiał się. Czy obiecał, że nie będzie jej odwiedzał? Nie potrafił sobie przypomnieć takiej rozmowy. Wyrzut w jej głosie i wyrazie twarzy przyprawił go o zdenerwowanie, tak jakby popełnił jakąś niewybaczalną zbrodnię i nawet tego nie zauważył.

On tylko trochę koślawo poskładał ubrania...

– Nie miałeś chuchać nade mną. Nie miałeś się zbliżyć i nie miałeś się o mnie troszczyć w TEN sposób.

Mike ze zdziwionym wyrazem twarzy odchylił głowę do tyłu. Patrzył tak chwilę na nią, na jej nieuzasadniony przypływ gniewu. Nagle coś go olśniło, westchnął zirytowany i spróbował do niej podejść. Jej oczy śledziły jego ruchy w niemym ostrzeżeniu, by się nie zbliżał.

– Czekaj, czekaj, bo się pogubiłem... – powiedział wolno, przeciągając sylaby – Czy chcesz mi powiedzieć, że to wszystko dotyczy mojego zachowania? – zapytał z niedowierzaniem w głosie. – Że w jakiś sposób zatroszczyłem się o ciebie? Że się o ciebie martwiłem i że potraktowałem cię jak istotę ludzką, a nie jak rzecz?

Przecież nie mogła mówić poważnie, pomyślał. On się nad nią nie litował, on tylko robił wszystko, co było w jego mocy, by ją uratować, bo nie mógłby bez niej żyć. W pewnym sensie była to najbardziej instynktowna i samolubna rzecz jaką robił w swoim życiu.

– Lepiej byłoby gdybyś traktował mnie jak rzecz, Mike – odpowiedziała gorzko. – Lepsze to niż traktowanie w ten sposób, leprze niż litowanie się nade mną.

– Na miłość boską, kobieto, tu nie chodzi o litość! – zagrzmiał w końcu, gdyż skończyła się jego cierpliwość a i z charakteru był wybuchowy – Tu chodzi o dawanie ci tego, czego potrzebujesz i pilnowanie, byś się nie załamała!

– Niczego od ciebie nie potrzebuję!

– Nie bądź śmieszna, wiem lepiej – wysyczał z niebezpiecznie zwężonymi oczyma.

– Nieprawda! – krzyknęła. – Nie masz pojęcia jak to jest, to całe czekanie na ciebie, tylko po to, by przekonać się, że to nic nie jest warte! – zbladł słysząc te słowa. Laura nie wiedziała czy to na skutek szoku, czy ze wzbierającej wściekłości. Dziewczyna nakręciła się teraz zbyt mocno, by ją to obchodziło. – Wszystko było w porządku, zanim się zjawiłeś! – krzyczała, nie przejmując się, że jej głos się łamał i brzmiał histerycznie. – Byłam zrobiona ze skały i stali, a moje prawdziwe „ja” było ukryte głęboko we mnie. Już nic nie czułam! - zapadła cisza, przez którą znów przebiła się dziewczyna - I taki ktoś jak ty, nigdy tego nie zrozumie. Jesteś szczęśliwym człowiekiem, nie wiesz, czego chcesz od życia!

– Ja nie wiem, czego chcę od życia? - ta uwaga bardzo go zabolała – to ty nie wiesz, czego chcesz! Kobieto, masz dwadzieścia jeden lat, a ciągle zachowujesz się jak piętnastolatka, którą kiedyś poznałem! Tyle, że jesteś jej gorszą, zgorzkniałą wersją. I nie mów mi, że wtedy czułaś się lepiej, niż gdy ktoś się o ciebie troszczył, bo nie uwierzę w to! - górował nad nią, niebezpiecznie machając rękami.

– Tak było lepiej! – wciąż krzyczała, a w jej oczach lśnił gniew. – Zaakceptowałam to, poddałam się. A wtedy pojawiłeś się ty i zwróciłeś mi to wszystko, co sprawia, że warto żyć, i troszczyłeś się i … pomagałeś – gdy mówiła jej głos stał się szeptem i tylko dzięki wyćwiczonemu słuchowi mógł ją zrozumieć. – A teraz znów mam rzeczy dla których warto istnieć. Teraz jest radość i szacunek dla samej siebie i ... nadzieja.

I nagle, w oślepiającym błysku bólu i smutku, zrozumiał.

Przypomniał sobie niegdyś jej oczy, jak głębokie tunele, w których nie było życia, człowieczeństwa, strachu. Nie było niczego. Wyglądała jak królowa z lodu i diamentów, jak martwa rzecz, zbyt piękna i twarda, by być żywą. W tej postaci nikt nie mógł jej tknąć

Wytworzyła wokół siebie barierę ochronną. A on ją burzył. Kawałek po kawałku, aż powoli i jemu brakło sił. Codziennie patrzył, jakie robi postępy i chociaż ona spadała coraz głębiej, dzięki niemu, nie stoczyła się do końca.

Tylko jemu udało się wejrzeć w głąb jej duszy.

– Zasługujesz na to wszystko, Lauro – wyszeptał. – Nie musisz siebie karać za niepowodzenia innych. Nie jesteś rzeczą!

– Nie masz pojęcia czym jestem, Shinoda!

Sposób w jaki wymówiła jego nazwisko bolał bardziej niż jakakolwiek obelga.

– Musimy o tym porozmawiać, Lauro – powiedział, starając się brzmieć, jakby panował nad sytuacją. Jednak przypomniało to bardziej rozpaczliwe błagania. – Nie możemy tego wszystkiego tak zostawić. Musimy to przedyskutować!

– Mogę robić, co mi się podoba! – warknęła i dla podkreślenia swoich słów weszła na łóżko, aby poczuć jakąś wyższość. Po chwili zmieniła wyraz twarzy na obojętny, maska, której już dawno nie używała w jego obecności, wślizgiwała się na miejsce. - Pójdę teraz do łazienki, a ty, grzecznie wyjdziesz z mojego pokoju, założysz kurtkę, opuścisz moje mieszkanie, zejdziesz po schodach, weźmiesz głęboki wdech i nigdy tutaj nie wrócisz...

Mike po części chciał jej usłuchać, odejść i nigdy już nie nadużywać jej zaufania. Jednak wiedział również, że jeżeli opuści jej życie, Laura na zawsze utraci jakąś część swojego jestestwa. Już nigdy nie pozwoli nikomu zbliżyć się do siebie.

A on nie mógł na to pozwolić.

Gorączkowo myślał nad sposobem zatrzymania jej. I może to własne te myśli go do tego popchały, może to zasługa impulsu.

Ich twarze były blisko siebie, jej oczy przeszywały go na wskroś.

Pocałował ją.

W pierwszej chwili Laura miała ochotę go odepchnąć, spoliczkować, wytrzeć usta wierzchem dłoni i wyjść stamtąd, trzaskając drzwiami.

Ale tego nie zrobiła.

Poczuła, jak wraz z powietrzem uchodzącym z jej płuc, odchodzi także cała frustracja i zdenerwowanie. Zarzuciła mu ręce na kark i przyciągnęła bliżej siebie, pozwalając mu zatopić opuszki palców we włosach.

Czuła się dziwnie, to wszystko nie powinno tak wyglądać. Przecież to Mike, zwykły Mike, jej przyjaciel.

Lecz wszystkie wątpliwości odpłynęły, gdy pogładził ją po plecach, powodując u niej drżenie. Objął ją w pasie i okręcając o 90 stopni, postawił na podłodze.

Niewiele myśląc, pchnęła go na łóżko.

Och, Boże, ona pragnęła tylko szczęścia. Czy to naprawdę tak wiele?

*Ne me quitter pas (fr.) - Nie opuszczaj mnie.

**Jane Austen Duma i Uprzedzenie

Mike, co ty...?

Don't matter.

Moje usprawiedliwienie, niekoniecznie podrobione, wygląda tak, iż straciłam wszystkie pliki na laptopie. Tak, wszystkie. Mimo, że nie miałam w całej formie skondensowanego następnego rozdziału, zawsze miałam coś napisane w kawałku, chociaż fragment. Tak było do każdego rozdziału, no ale teraz i tego nie mam. Nie wiem ile będzie trwało pisanie tych momentów z życia Michaela i Laury. I czy w ogóle ich przeznaczenie się dopełni.

Wiele rzeczy pozostawiłam niezałatwionych, w powijakach. Ten blog miał być czymś wreszcie dokończonym, kompletnym. Nie wiem, czy te zamiary się udadzą.

Tutaj nigdy nie chodziło o Mike'a czy o Laurę. Walka zawsze toczyła się o Emily.

Do Waszych blogów powrócę, zawitam jeszcze nie raz. Ale potrzebuję czasu.

Dużo czasu.  

EDIT/ Zapomniałam. To był właśnie koniec części pierwszej.