Szklana pogoda

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział pierwszy

Szklana pogoda

Dwudziesty siódmy czerwca 1997 roku.

Para nastolatków leżała na dużej, miękkiej kanapie między plątaniną koców, prześcieradeł i kołder. Wydzierali się na całe gardło próbując śpiewać piosenki AC/DC i dogonić za rapem Rakima; on swoim anielskim głosem, ona niemiłosiernie fałszując. Z bezczelnością przypatrywały im się postacie przyklejone przezroczystą taśmą do ściany – cały skład Metalliki, Depeche Mode oraz Jimmy Page, ściskający gitarę i szczerzący do nich zęby w obłąkańczym uśmiechu.

Poprzez otwarte na oścież okno złotą poświatą wpadały promienie gorącego, kalifornijskiego słońca. Los Angeles dawno nie widziało takich upałów. Co jakiś czas, gdzieś pomiędzy tym okropnym skwarem przemykał wiatr, podrywając do lotu papiery leżące na biurku dziewczyny. Były to różnego rodzaje szkice i malunki, chaotyczne zapiski.

Po chwili w pokoju zapanowała cisza, kaseta w odtwarzaczu przestała się odtwarzać. Coś sprawiło, że powietrze stało się cięższe.

Brązowowłosa dziewczyna podparła się na ramieniu i dużymi, niebiesko – szarymi oczami spojrzała na kontur swojego przyjaciela majaczącego w cieniu. Oczy miał zamknięte, ale po wyrazie twarzy zrozumiała, że nad czymś myślał. Może przyszedł mu do głowy kolejny pomysł na piosenkę?

- Michaelu? - Szturchnęła go lekko, ale nie zareagował. - Spike Minoda!

- Jak mnie nazwałaś? - zapytał, starając się zachować powagę, powściągając kąciki ust, które usilnie wznosiły się do góry. Nie lubił jak tak na niego mówiono. Tylko Laurze uchodziło to na sucho. Chyba pozwalał jej na zbyt wiele...

- No... Spike! - Pisnęła udając bohaterkę i robiąc unik przed pędzącą w jej stronę poduszką.

I w tej chwili ukłuła ją jedna myśl. Jakimś niewyjaśnionym sposobem pojawiła się na chwilę i znikła. Spojrzała na Michaela, który zdążył zwinąć się w kłębek, wygodnie ułożyć, mając nadzieję na przespanie chociaż paru chwil.

- Pamiętasz jak się poznaliśmy? - szepnęła z pełnym sercem sentymentu.

- Mhm... - mruknął inteligentnie, przyciskając pod brodę koc.

Laura przewróciła oczami, wiedząc już, że w tej chwili skończyła się jakakolwiek możliwość konwersacji z nim.

Dwunasty września 1996 roku.

- Bez wątpienia najwybitniejszym twórcą powieści Angielskiej w XIX w. był Charles Dickens, który łączył w swoich dziełach krytycyzm społeczny z liryzmem i humorem. Ale co możemy jeszcze o nim powiedzieć? - Profesor zadał swoim uczniom pytanie retoryczne. Wyprostował się i spojrzał na studentów, którzy wręcz się go bali. Przez jego twarz przebiegło rozbawienie. Nabrał powietrza, aby wygłosić kolejną część monologu, gdy usłyszał ciche puknięcie. I jeszcze jedno.

Kto pozwolił sobie na taki nietakt i spóźnił się na jego zajęcia? Spojrzał na dwa puste miejsca i już wiedział, kogo może się spodziewać.

- Proszę – rzekł doniośle.

Stare, drewniane drzwi otworzyły się powoli, ze skrzypnięciem. W progu stanął wysoki, dziewiętnastoletni chłopak w bluzie z kapturem i czarnych bojówkach. Nabierał powietrza łapczywie – widocznie musiał biec. Z nietęgą miną przeczesał palcami trochę za długie, kruczoczarne włosy. Zanim zdążył przeprosić za spóźnienie, wpadł na niego jego przyjaciel, nieumyślnie wpychając go na środek klasy. Kolega szybko złapał równowagę, zrobił głupią minę i poprawił okulary na nosie.

- Pan Shinoda i Pan Hahn – powiedział wolno profesor, z cieniem tryumfalnego uśmiechu. – Któż inny mógłby się spóźnić? - Spojrzał na zegarek. Wykład trwał już od pięciu minut. – wejdźcie, ale żeby było mi to ostatni raz! - zagroził.

- Przepraszamy, to już więcej się nie powtórzy – mruknęli zgodnie i przeszli w stronę ławek.

Chłopcy w tym momencie nagrabili sobie u profesora i wypakowując książki na ławkę, bardzo dobrze to pojęli.

Wykładowca kontynuował swoją wypowiedź.

Był to mężczyzna konserwatywny o nienagannych manierach i wyglądzie. Nosił charakterystyczny niebieski krawat w czarne prążki. Co chwila, niczym w tiku nerwowym, odgarniał za długie siwe włosy. Na jego wykładach panowała napięta atmosfera, wszyscy się go bali – mężczyzna słynął ze swojej surowości.

Mike zapisywał każde słowo wykładowcy do momentu, dopóki nie zorientował się, że jest pięć zdań do tyłu. Dał sobie spokój, podrapał się po włosach i wzdychając odłożył długopis.

- Ej, Mike, wiesz co wymyśliłem? - szepnął nagle podekscytowany Joe. Michael ospale oderwał wzrok od profesora i spojrzał na przyjaciela.

- Co?

- W Part of Me można by było wykorzystać odgłos alarmu samochodowego, który nagrał Brad.

- No, można by było – przyznał po chwili namysłu.

- Wiesz... Ostatnimi czasy wkurza mnie wokal Marka... - Podjął po krótkiej ciszy Joe – zmieńmy wokalistę.

- Oszalałeś?! - syknął Michael, głośniej, niż się spodziewał.

Nieumyślnie ściągnął na siebie ciekawskie spojrzenia. Profesor łypnął na niego groźnie spod okrągłych okularów.

- Przepraszam – szepnął Joe. - Ale powiedź, czy ja nie mam racji?

Mike pozostawił to bez komentarza.

Resztę wykładu przetrwali w ciszy, a następne słowa profesora zabrzmiały zbawiennie.

Ale tylko przez chwilę.

- Dziękuję, za uwagę... Pan Shinoda i Pan Hahn, proszę do mnie.

Chłopaki popatrzyły po sobie. Mike westchnął ciężko i poprawił workowatą bluzę. Wolno podeszli to katedry, nie wiedząc, czego się spodziewać.

- Panowie, macie już po dziewiętnaście lat! Chyba nie muszę upominać was na każdym kroku. - Zaczął mężczyzna, zapinając dużą, poprzecieraną aktówkę – Przypominam, iż kierunek jaki obraliście nie zwalnia was ze znajomości literatury i zasad języka angielskiego. Artyści nie mogą być analfabetami! Następnym razem poproszę was o opuszczenie sali. Rozumiemy się?

- Tak, panie profesorze – odpowiedzieli skruszeni.

Mężczyzna odgarnął włosy i spojrzał uważnie na chłopaków.

- To który chętny do poprowadzenia dzisiejszych warsztatów, hm? - Nie była to propozycja. Był to rodzaj kary.

- Ja nie mogę! - powiedział szybko Joe – mam chorego brata!

Ej, cwaniaku, ty przecież nie masz brata! Masz siostry, ale nie brata! - Pomyślał Michael, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, usłyszał:

- A Pan, Panie Shinoda? - Profesor wwiercał w niego wzrok.

Zapadła cisza. Mike rozejrzał się nerwowo po pomieszczeniu, szukając ucieczki. Przecież nie mógł zostać, miał dzisiaj pouczyć się matematyki, której nienawidził i jeszcze napisać tę piosenkę, jaka od dwóch dni wydeptywała w jego głowie ścieżki, krzycząc: Napisz mnie, napisz mnie, no kurde, napisz mnie!

- Tak, ja przyjdę – mruknął w końcu.

Boże, przecież te dzieci nawet porządnie ołówka nie potrafią trzymać...

~*~

Duża, sala plastyczna w piwnicy Art College of Design of Pasadena była wypełniona po brzegi ciekawskimi dzieciakami w przedziale wiekowym od trzynastu do szesnastu lat, które myślały, że potrafią malować. Wszystkie słuchały z zaciekawieniem Michaela, opowiadającego o swojej pasji, jaką było malarstwo. Machał rękami z ekscytacją, nieświadomie robił różne miny, wodził wzrokiem po zebranych.

Gdy skończył mówić, spojrzał na zegarek – zostało jeszcze piętnaście minut do końca. Uśmiechną się triumfalnie i poprosił dzieciaki, aby spróbowały narysować używając cieniowania stolik na którym stał wazon i owoce oświetlone lampką. Odczekał chwilę i splótłszy ręce za plecami przeszedł się po klasie.

Mina momentalnie mu zrzedła, gdy spojrzał na rysunki. Załamał się. Tak, miał rację, te dzieci nie potrafiły nawet trzymać ołówka. Westchną ciężko; spodziewał się czegoś innego, nieoszlifowanych diamentów, osób, które potrzebowały małej sugestii aby postanowić, iż całe życie chcą oddać sztuce. Euforia go opuściła i poczuł ukłucie zawodu, lecz chyba mało go to obchodziło. Był tu tylko jeden raz, na dokładkę z przymusu. Wiedział, że gdyby nie profesor, który uważnie mu się przyglądał, na pewno nie włożyłby w swój wykład tyle serca.

Wyprostował się uśmiechając sztucznie. Nie miał zamiaru iść na koniec klasy i patrzyć na tę profanację, lecz coś, a raczej ktoś przykuł jego uwagę.

Siedziała pochylona nad białą kartką, z wysuniętym koniuszkiem języka. Zawzięcie rysowała, wycierała i rozmazywała palcem grafit. Co jakiś czas przeklinała cicho pod nosem, gdy źle coś naszkicowała.

Co prawda nie miał ochoty tam iść, ale jakiś okropny impuls go tam zaprowadził. Bezwiednie ruszył na koniec sali i stanął za plecami dziewczyny. Pochylił się i spojrzał na jej szkic, a szeroki uśmiech zachwytu rozświetlił jego twarz. Wreszcie, wśród tej bandy dzieciaków spostrzegł kogoś, kto miał zielone pojęcie o tym, co robi. Z obrazka emanował niebywały talent dziewczyny. Gdyby nie jego męskie ego, stwierdziłby nawet, że jest lepsza od niego. Przyjrzał się uważniej malunkowi, coś zwróciło jego uwagę, lecz nie zachwiało dobrego wrażenia.

Zmarszczył brwi i powiedział:

- To jabłko jakieś krzywe ci wyszło, mogę ołówek?

Dziewczyna drgnęła. Była tak zajęta swoją pracą, iż nie zauważyła, że ktoś nad nią stoi. Podniosła do góry głowę.

I w tym momencie ich spojrzenia się spotkały. Ciemne tęczówki Michaela przeszył błysk, jakby ta dziewczyna była bliska jego sercu, jakby znał ją od dawna. Pierwszy raz widział kogoś takiego jak ona. Wydawała się być twarda, zadziorna i silna, ale w środku była krucha jak płatki śniegu i niewinna. Przypominała królową z lodu i diamentów, martwą rzecz, zbyt piękną i twardą, by być żywą. W tej postaci nikt nie mógł jej tknąć. I te oczy, jak wzburzony ocean, niebieskie z nutą smutnej szarości. Gwiazdy chyba oddały im cały blask.

Na twarzy Shinody namalowało się zaskoczenie, zdmuchując resztki zawsze goszczącego spokoju widocznego u wrażliwych artystów. Głęboki brąz tęczówek przez chwilę napawał Laurę spokojem. Jones błądziła wzrokiem po jego twarzy pragnąc zapamiętać każdy detal do końca życia; drobną zmarszczkę pojawiającą się na czole oraz te w kącikach oczu.

On pierwszy odwrócił wzrok.

Utkwił spojrzenie w rysunku dziewczyny, przypominając sobie, po co tu tak naprawdę przyszedł. Wziął w drżącą dłoń ołówek i poprawił niedoskonałości, uspakajając na siłę chaos w głowie.

Ta dziewczyna go zaintrygowała.

Laura oparła się o krzesło, czując jak szybko bije jej serce. Czerwone rumieńce wypłynęły na jej blade policzki na samo wspomnienie intensywności spojrzenia jakim obdarzył ją Shinoda. Przez chwilę obserwowała jak Mike sprawnie i gładko poprawia jej jabłko nad którym tak strasznie się męczyła. Swoją drogą miał bardzo ładne dłonie z twardszymi opuszkami palców, zapewne od instrumentu smyczkowego na jakim grał. Może był też utalentowany muzycznie?

Chłopak odłożył ołówek i niepewnie spojrzał na dziewczynę jeszcze raz. Dopiero teraz zauważył, że miała na sobie za dużą o dwa rozmiary jeansową kurkę, która nadawała jej charakteru. Na oko była młodsza od niego o jakieś cztery lata, ale według niego nie była to duża różnica.

Nagle przez jego twarz przebiegły miliony uczuć, a głowę zaśmieciły tysiące myśli do niewypowiedzenia. Podjął decyzję, która zaważy na ich przyszłości.

Wyciągnął rękę w jej stronę.

- Michael – powiedział niebywale pewnie – ale znajomi mówią na mnie Mike.

- Laura – Uścisnęła jego dłoń i uśmiechnęła się lekko.

~*~

Jak najszybciej spakował wszystkie notatki, szkice i przyrządy plastyczne do plecaka. Z niecierpliwością wysłuchał pochwał od profesora, który nie spodziewał się, że tak klarownie poprowadzi zajęcia. Mike podziękował mu za pochwałę i pożegnał się. Wybiegł z sali za dziewczyną o niesamowicie pokręconych, brązowych włosach.

- Lauro! - Zawołał - Lauro, zaczekaj! - Zatrzymała się, a on zrównał z nią krok. - Masz niebywały talent – zaczął po chwili.

- Chyba wszyscy tutaj go mają – odparła miękko, z utkwionym wzrokiem w podłodze.

- Nie, nie mają, uwierz. Byłaś jedyną osobą w tym pomieszczeniu, która coś potrafiła narysować.

- Dzięki. - Uśmiechnęła się do siebie. Nikt nigdy nie pochwalił jej talentu i sama w niego nie wierzyła.

Przeszli w milczeniu przez długi korytarz. W końcu wyszli na zewnątrz i ze zdziwieniem spostrzegli, że nad Los Angeles szaleje straszliwa ulewa. Wiatr przygniatał konary drzew do zimnego asfaltu, a deszcz ze świstem przecinał powietrze. Ostatnio coraz częściej występowały takie anomalie pogodowe, upodabniając słoneczne Los Angeles do ponurego Phoenix.

- Sądzę, że powinniśmy gdzieś przeczekać to chwilowe oberwanie chmury – stwierdził Mike.

- Jestem za! - odpowiedziała entuzjastycznie dziewczyna.

     Przemykali pod sklepowymi markizami i przeskakiwali wielkie kałuże. Co chwila niepewnie na siebie spoglądali, aby w końcu wybuchnąć śmiechem i rozładować napięcie. Mike dobiegł do najbliższego baru i szarpał się z drzwi. Za cholerę nie mógł ich otworzyć. Laura popatrzyła na niego podejrzliwie, czekając na moment, kiedy w końcu przestanie sobie żartować. Ale on chyba naprawdę nie potrafił ich otworzyć...

Wyciągnęła rękę w stronę drzwi i po prostu... lekko je pchnęła. Zabrzmiał dźwięk dzwoneczka, Mike'owi zrobiło się głupio, a dziewczyna zaśmiała się odchylając głowę do tyłu i weszła do środka.

Beżowo – biała tapeta w kratkę przygniatała swoim ciężarem. Na prowizorycznej scenie ubitej z kilku desek znosił swój sprzęt mało znany zespół. Shinoda posłał w ich kierunku tęskne spojrzenie. Też chciał ze swoją nowo powstałą kapelą występować dla większej publiczności. Chciałby przybijać piątki rozhisteryzowanemu i podekscytowanemu tłumowi, widzieć radość na ich twarzach i także się z tego cieszyć. Chciałby po prostu, aby jego zespół też coś osiągnął.

Usiedli w małej wnęce, naprzeciwko siebie, na twardych, skórzanych, czerwonych kanapach. Poprzez siwy dym papierosowy przedzierała się denny utwór Mariah Carey. Laura nie lubiła jej pustego wycia o miłości, rozpaczy i pożądaniu. Ale też nie lubiła wycia barmanki, która na chwilę zapomniała, że nie jest sama i zaczęła nucić tekst piosenki. Jones spojrzała na towarzysza, który dusił się śmiechem i sama parsknęła.

- To jest straszne. - wydukał Mike pomiędzy kolejnymi falami rozbawienia – Przypomnij mi proszę następnym razem, że nawet gdyby było gradobicie, abym tu nie przychodził.

- Dobrze, przypomnę. - odpowiedziała i uznała, że Michael ma niebywały i zaraźliwy śmiech. - Masz jeszcze jakieś zainteresowania oprócz malunku? - zapytała Laura po uspokojeniu się. Bezwiednie zaczęła bawić się kablami słuchawek od walkmana; rozprostowywała je i owijała wokół palca.

- Taak. Uwielbiam muzykę. Czasami pośpiewam, ale najbardziej lubię rapować. Mam zespół garażowy...

- Masz zespół? - Laura przerwała mu w pół słowa i nachyliła się - To bardzo fajnie! A co gracie?

- Rocka ale nie takiego w najczystszej postaci, lecz takiego z domieszką rapu i bitów. Wiesz, taka hybryda. Wmieszaliśmy w to wszystkie style muzyczne jakie się tylko da i to na czym zostaliśmy wychowani.

Na twarzy Jones pojawił się szeroki uśmiech, a w oczach zatańczyły ogniki ekscytacji. Zawsze chciała mieć kolegę grającego w kapeli rockowej.

- Ile czasu już tworzycie?

- Dopiero parę miesięcy... Naprawdę cię to interesuje? - dopytywał.

Pierwszy raz spotkał się z kimś, kogo zainteresowało to, co robił z przyjaciółmi. Koledzy w szkole mieli już dosyć jego paplaniny na ten temat, a rodzice i młodszy brat wspólnie uważali, że to tylko chwilowa fascynacja i za parę miesięcy zespół się rozleci.

- Tak, to naprawdę ekscytujące! Mam kolegę, który także ma swój zespół, się nazywają Grey Daze, ale ostatnio jakoś urwał nam się kontakt...

Mike już chciał coś odpowiedzieć, ale nie zdążył, ponieważ...

- Spike Minoooooda! - Powietrze przeciął krzyk chłopka, a raczej bełkot. Wypowiedzenie słów „Mike Shinoda” było dla niego zbyt trudne, dlatego powstało to przejęzyczenie.

W ich stronę szedł wysoki, lecz niższy od Shinody chłopak z kwadratową szczęką. Brązowe włosy stały we wszystkie strony, a piwne oczy miały w sobie coś dzikiego i obłąkanego.

Mike odwrócił się i udał, że nikogo nie widzi, co i tak nie poskutkowało. Mark Wakefield przysiadł obok niego.

- Cześć! - krzyknął, jakby chcąc zakomunikować wszystkim, iż tu jest i potrzebuje uwagi. Był wstawiony i bardziej rozrywkowy niż zazwyczaj. Alkohol zawsze wypłukiwał z niego resztki wychowania i na co dzień obecnej ponurej miny.

Michael oparł łokcie o blat i schował twarz w dłonie.

- Cześć - mruknął

Laura przypatrywała się wszystkiemu z cieniem rozbawienia. Zażenowanie Mike'a wydało jej się zabawne.

- Co tu robisz, z... - Mark przyjrzał się badawczo Laurze – to twoja nowa dziewczyna? - Zanim Mike zdążył cokolwiek odpowiedzieć, chłopak zalał ich kolejnym potokiem słów – a lubicie może kebaby? Ostatnio jadłem takiego dobrego. Mówię wam, to arabskie żarcie niedługo rozleje się po całym naszym kontynencie, a nawet całym świecie. Jak pizza. Ale pizza nie jest arabska, prawda? Tylko włoska. Włoska, czy Rzymska? A czy to przypadkiem nie to samo? Pić mi się chce... Chcecie pić? Pójdę i coś zamówię...

- Dziękujemy Mark, my już w sumie będziemy się zbierać – zaoponował szybko Shinoda i wstał.

- Czyli to jednak twoja dziewczyna? - zapytał Wakefield, jak zawsze czujny na posterunku.

- Nie, to tylko znajoma z warsztatów.

- Znajoma, znajoma, jasne, jasne – mruknął Mark z uśmiechem i klepnął Michaela w plecy, tak mocno, że chłopak prawie zgiął się w pół i poczuł jak odrywają mu się płuca. - Dobra, to na razie.

- Cześć.

Wakefield wyszedł zza stołu, zasalutował im i odszedł lekko chwiejnym krokiem.

- Zabawny typ – stwierdziła Laura i wstała.

- Gdybyś go poznała bliżej, nie mówiłabyś tak.

Mieli szczęście, że ulewa za oknem zmieniła się w lekki deszczyk. Zegar wiszący nad barem wskazywał godzinę dwudziestą pierwszą, wobec tego chcieli znaleźć się jak najszybciej w domu.

Wyszli z baru, Jones poprawiła w trzymane przyrządy plastyczne, będąc obserwowana przez chłopaka.

- Sprawiasz wrażenie miłej osoby.

- Tak? A które dokładnie fakty w mojej biografii pozwoliły Ci wpaść na ten szalony pomysł?

Mike zmieszał się. Zawsze to on rzucał cięte riposty, a teraz nie potrafił nic odpowiedzieć. Laura zaśmiała się, a on machinalnie, lecz z okropnym posmakiem przegranej, zrobił to samo.

Czy była miła? Owszem, przynajmniej sprawiała takie wrażenie. Ale była też zadziorna i pewna swoich racji. Mike zawsze łatwo nawiązywał z ludźmi wszelkie kontakty i po kilku minutach rozmowy wiedział już, czy dana osoba mu się do czegoś przyda albo czy szkoda marnować na kogoś czasu. Do czego Laura miała mu się przysłużyć, tego jeszcze nie wiedział, ale na pewno relacje z Jones mogłyby być ciekawe.

Mike wpadł nagle na wspaniały pomysł.

- Lauro?

- Tak, Spike?

Parsknęli śmiechem.

Dziewczyna spojrzała na niego swoimi niebiesko – szarymi oczami, które niestety nie zrobiły na nim już takiego wielkiego wrażenia jak na początku.

- Powracając do naszej rozmowy w barze, to... - W tym momencie Mike'a opuściła pewność siebie. Stał się niespokojny i jedyną rzeczą, jaka go w tym momencie ratowała, była jego przebijająca i oślepiająca charyzma – Jeżeli byś chciała, no wiesz, zobaczyć jak gramy czy coś, to... - Ze szkicownika wyrwał kawałek kartki, wyciągnął długopis i szybko coś nabazgrał – to jest adres mojego kolegi, Roberta Bourdona, za dwa dni zrobimy u niego próbę, więc jeżeli chciałabyś, to miło by było, gdybyś wpadła - uśmiechnął się krzywo i wręczył jej świstek.

Laura popatrzyła na karteczkę przez chwilę, po czym uśmiechnęła się szeroko do Shinody, podejmując szybko decyzję.

- Tak, chętnie przyjdę.

Mike rozluźnił się, co nie umknęło uwadze dziewczyny.

- Dasz radę wrócić sama? - zapytał z nieukrywaną troską w głosie. Było ciemno, zimno i nieprzyjemnie.

- Tak, dam radę – uśmiechnęła się lekko.

- Ale na pewno? Bo jak coś...

- Tak, dam radę – przerwała mu, odwróciła się na pięcie i rzuciła przez ramię. – Do zobaczenia!

- Cześć! - odpowiedział i także ruszył w swoją stronę.

        Jesteśmy już po pierwszym rozdziale. Początki nigdy za dobrze mi nie wychodziły, myślę, że im dalej, tym będzie lepiej.

Patrzcie na daty, bo to ważne i …. i chyba to wszystko.

Do napisania!