Prolog

Nigdy nie bała się ciemności.

Bardziej przerażały ją obrazy, które pojawiały się znikąd. Zaskakiwały, obezwładniały, rzucały na kolana. Nigdy nie wiedziała, co się będzie kryło za osłoną nocy. Szykowała się na sztylety, jej ciało napinało się do granic możliwości. Nasłuchiwała każdego szmeru, była czujna. Czuła ciężki fetor wspomnień, nawiedzający ją falami.

Gdy pierwsze odrętwienie i otępienie przemijało, dopiero wtedy zaczynała pojmować, że tutaj nic złego nie może się jej stać. Była w swoich własnych, czterech ścianach. Ten lęk dawno powinien przeminąć, przestać rozdrapywać zaropiałe rany. Przecież minęło tyle lat...

Kiedy zamykała oczy, od razu pod powiekami pojawiał się mdły obraz jej rodzinnego miasta. Czuła na sobie gorące, kalifornijskie promienie, widziała przyjaciół, którzy radośnie do niej machali. W domu, przy parującym kubku herbaty czekała matka. Zawsze w tym momencie po jej śpiącym ciele rozchodziła się fala spokoju. Lecz nawet ta, wyimaginowana sielanka, wyciągnięta gdzieś z krańców pamięci, nie trwała długo. Budziła się z krzykiem, czując na plecach nieprzyjemnie przylepioną koszulkę mokrą od potu.

Zawsze tak się to kończyło, co noc, przez całe pięć lat.

Nic już nie będzie takie, jak dawniej.

Wiedziała, że tylko pustka zapełni miejsce jej wspomnień.

Losie, okropny losie, co masz zamiar zrobić z ludźmi, których połączyłeś w nieodpowiednim czasie? Dlaczego dałeś im szczęście, a potem szybko odebrałeś? Czy aż taką wielką uciechę sprawia ci obserwowanie dwóch, samotnych serc, trwających w letargu? Czemu nie pozwolisz spotkać się im, choć na chwilę, aby znów mogli poczuć tę więź, splątać się przezroczystą nicią przeznaczenia?

A zegar wybijał godziny jak rzeźnicki topór.

Czasami pytała siebie samą, czy jest szczęśliwa. Na początku odpowiedź zdawała się być oczywista – miała dom, rodzinę, kochającego męża, dwójkę cudownych dzieci. Ale pomimo tego, czegoś jej brakowało. Tej małej cząstki, która została jej brutalnie odebrana.

Cały pokój wypełniały jej myśli. Ciężkie jak czarna chmura ołowiu, przez którą nie da się oddychać.
Odwróciła się na drugi bok.
Była pewna, że śpi, jednak on był strażnikiem jej złych myśli. Ujrzała jego oczy, niebieskie z nutą soczystej zieleni, w których obijała się srebrzysta poświata księżyca.
On też nie mógł spać tej nocy.

Pomysłów na ten prolog było milion pięćset sto dziewięćset. Od różnych metafor po brutalniejsze sceny. W końcu napisałam to i chyba wyszło dobrze.
O ile poprzednie opowiadanie publikowałam w miarę regularnie, z tym może być większy problem, bo nie napisałam go jeszcze całego. Więc nie wiem jak to wyjdzie i z jaką częstotliwością będę dodawać posty. To czekam na wasze komentarze.

Endżojcie!