Wyjdę Ci na przekór

Rok 2012

           I trzeba być wielkim przyjacielem i mocnym przyjacielem, żeby przyjść i przesiedzieć z kimś całe popołudnie tylko po to, żeby nie czuł się samotny. Odłożyć swoje ważne sprawy i całe popołudnie poświęcić na trzymanie kogoś za rękę.

Anna Frankowska

Brązowowłosa kobieta zatrzasnęła drzwi od taksówki i rozejrzała się wokoło. Nigdy tutaj nie była, więc zdziwiło ją piękno okolicy. Dużo drzew, cisza, białe domki z ogródkami, niczym pudełka, ustawione obok siebie, wyglądające jednakowo – to nadawało charakter dzielnicy. Laura zawsze chciała mieszkać w takim miejscu, jak to.

Na samym końcu ulicy zauważyła dom z numerem jedenastym. Pod bramą, przy lekkim wietrze tańczyły papierki po batonach i puste papierowe kubki. W wycieraczkę zostały wgniecione grudy ziemi i błota – były to pamiątki po fotoreporterach, którzy oblegali dom Mike’a Shinody przez pierwsze parę dni po wypadku samochodowym, w którym zginęła jego rodzina. Z tego powodu wokalista podjął dobrowolnie i nieprzymuszenie areszt domowy. Było mu to na rękę. Odkąd jego rodzina odeszła, stawiał mur między sobą a znajomymi. Wolał zamykać się w swojej własnej skorupie nie zdając sobie sprawy, jak ludzie, którzy go kochają, martwią się o niego. Odciął się nawet od Laury, chociaż była jedyną osobą oprócz Anny, która potrafiła wywołać na jego twarzy szczery uśmiech. Lecz dzisiejszego dnia na jego powłoce pojawiło się pęknięcie, malutka szczelinka, która sprawi, że za parę długich miesięcy znów stanie na nogi. Powstała niezaplanowanie, gdy postanowił zadzwonić do Jones, posłuchać jej głosu, mieć kogoś obok siebie, chociaż przez chwilę. Oczywiście jego przyjaciele pomagali mu przetrwać ten trudny okres, ale to nie to samo. On potrzebował kobiety o brązowych włosach i niebiesko – szarym spojrzeniu.

Ręka Jones zawisła przed dzwonkiem, zacząwszy opętańczo drżeć. Choć się starała, nie mogła tego powstrzymać. W jej głowie, niczym eksplozja, pojawiło się tysiące pytań:

Po co tu tak w ogóle przyjechałam? Po co przebyłam pół miasta i sprzeciwiłam się mężowi? Że niby chciałam się dostać do człowieka, którego dwa lata nie widziałam na oczy? Ponownie poczuć tę więź, jakąś przezroczystą nić? Po co? Jaka to głupota…

Wiele jeszcze tego typu myśli przeszło przez jej umysł, a cięły one za każdym razem równie mocno.

W końcu wiedziona niepojętym instynktem, nacisnęła przycisk. Dobiegło ją echo elektronicznego dźwięku roznoszącego się po mieszkaniu. Jeszcze wtedy nie wiedziała, że ów dźwięk będzie jej jedyną nadzieją w trudnych chwilach.

Nikt nie odpowiedział. Laura spuściła głowę jak mała dziewczynka. Przeciwności losu, z którymi mierzyła się codziennie, sprawiały, że coraz bardzkiej miękła i traciła swoją dorosłość.

Jednak po paru minutach drzwi otworzyły się. W progu stanął trzydziestopięcioletni mężczyzna. Wyglądał mizernie, w dodatku był ubrany na czarno. Ściął włosy, co bardziej wysmukliło jego twarz, lecz z zawsze wesołych oczu bił smutek. Było z nim coraz gorzej; Laura wyczytała to z jego spojrzenia.

Mike momentalnie zachłysnął się powietrzem, jego i tak blada twarz nabrała bielszy odcień.

Nie wierzył.

Nie miał nawet nadziei.

Nie oczekiwał, że przyjedzie, że odsłucha jego dwuminutową wiadomość pozostawioną na sekretarce.

Przyjrzał jej się, jakby chcąc upewnić, czy to ona. Nie zmieniła się wielce, jedynie nabrała bardziej wyrazistych rysów twarzy. Kilka luźnych kosmyków wyślizgnęło się z koka i zwisło obok jej zarumienionych od wiatru policzków. Prawy wydawał mu się za bardzo zaczerwieniony, lecz uznał, że to wina zachodzącego słońca, który rzucał na nich swoje ciepłe promienie.

- Cześć – powiedziała niemrawo, z lekkim uśmiechem.

Wyciągnął gwałtownie rękę w jej stronę. Laura odskoczyła odruchowo. Strach pojawił się w jej niebiesko – szarych oczach, lecz po chwili ustąpił miejsca trosce. Zrobiła krok do przodu. Wpadli sobie w ramiona, jak w tandetnym filmie. Gdyby Michael przed chwilą nie zużył wszystkich łez, pewnie znów zacząłby płakać.

Biła od niego wyraźna woń alkoholu i papierosów, a może nawet cygara. Laurze nie spodobały się te zapachy.

- Boże… cześć – odpowiedział cicho.

Odsunęli się od siebie i mężczyzna gestem zaprosił Laurę do domu. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyła, było posłanie biszkoptowego labradora. Pies leżał zwinięty w kłębek. Nie podniósł do góry łba, nie zaczął z ekscytacją machać ogonem. Nie miał na to siły.

- To mój wierny przyjaciel, Bessie. – Wyjaśnił Shinoda. – Jest już z nami jedenaście lat. Od umm… wypadku... nie przyjmuje pożywienia. Siłą ją karmię, ale i tak widać, że też jest na skraju załamania…

Za miesiąc, pies z tęsknoty za panią zdechnie.

Przeszli przez salon. Pomieszczenie nie lśniło czystością, a wyglądało tak, jak można byłoby się spodziewać. Zamieszkiwał go samotny, rozstrojony psychicznie mężczyzna, który nie miał siły żyć, a co dopiero sprzątać. Salon pełnił rolę głównego pomieszczenia w domu, nawet sypialni. Mike nie sypiał na górze, unikał drugiego piętra jak ognia. Wszystko przypominało mu tam Annę. Przez pierwsze kilka dni wstawał rano i spoglądał na drugą stronę materaca. Zaskakiwał go fakt, że jej nie ma w łóżku. Myślał wtedy, że pewnie jest w łazience, więc tam szedł. Najczęściej w połowie drogi przypominał sobie, że ona odeszła. Mimo to, z nadzieją, wchodził do łazienki. Na szafce leżała jej szczoteczka, grzebień, szampon, perfumy. Wszystko było. Nie zastawał tylko jej. Tak zaczynał dzień. Potem było jeszcze gorzej. Schodził na dół do kuchni i przygotowywał naleśniki z syropem klonowym. I czekał. Czekał aż Otis zbiegnie z góry, zacznie krzyczeć i spałaszuje cały talerz. Ale jego też nie było. Została tylko cisza.

Mike żył w stanie chwilowej wegetacji. Mówi się, że pierwsze dwa tygodnie po stracie bliskich są najgorsze. I jest to jak najprawdziwsza prawda, lecz na początku organizm i umysł ma jeszcze siłę przybrać pozycję obronną. Wmawia sobie, że to tylko przejściowy ból, że zaraz wszystko wróci do normy, że da radę przezwyciężyć. Jednak najgorsze piekło zaczyna się od trzeciego tygodnia. Tak więc, przed Mike’m jeszcze dużo załamań i zwątpień.

Michael poprowadził ją do kuchni. W zlewie piętrzyły się stosy niepozmywanych talerzy, na blacie zalegały puste kartony po pizzy.

- Przepraszam za ten bałagan – mruknął zażenowany.

- Nic się nie stało, naprawdę. – Posłała mu pokrzepiający uśmiech.

Podparł się pod boki i rozejrzał.

- Chcesz coś do picia? A może do jedzenia? Mogę coś przygotować…

Spojrzała na niego, a wzrok jej padł na opuchnięte do czerwoności oczy. Była pewna, że mężczyzna prędzej wyrządzi sobie krzywdę, niż coś ugotuje.

- Nie, dziękuję – odparła dla bezpieczeństwa.

- A może jednak? – Nalegał.

I nie czekając na odpowiedź sięgnął do chlebaka i wyjął z niego bochenek. W jego ręku momentalnie znalazł się wielki i zaostrzony nóż. Zaczął nim uparcie kroić pieczywo.

Laurę zawsze irytowała jego zawziętość. Fuknęła groźnie i zabrała mu przedmiot z ręki.

- Nie, dziękuję. Nie. Jestem. Głodna. – Powiedziała przez zaciśnięte zęby, aby zwiększyć wagę swych słów.

I w tym momencie mógłby się rozpłakać jak małe dziecko. Nie zrobiłoby to na niej żadnego wrażenia. Wiedziała, że mężczyzna balansuje na cienkiej granicy, lecz na bycie delikatną jeszcze przyjdzie czas. Teraz powinna traktować go tak, jak zawsze. I być oparciem, gdy rozklei się z żalu.

Popatrzył na nią zranionym spojrzeniem i usiadł ciężko na krześle, nie wiedząc, co mógłby powiedzieć.

Odczuwał pustkę, bezgraniczną pustkę. Niemożliwą do wypełnienia czarną dziurę w sercu, krwawiącą bezustannie, z odbijającym się jak echo odgłosem żalu i bólu. Czy można czuć się zdruzgotanym, a jednocześnie obojętnym na wszystko wokół? Mieszanina uczuć, a jednocześnie niewyobrażalna pustka.

Oparłszy ręce o drewniany stół, bezmyślnie wlepił wzrok w ścianę, na której wisiały kolorowe zdjęcia. Postacie na nich uśmiechały się radośnie.

Ciągle żywe wspomnienia.

Bańka szczęścia, w której żył do tej pory, prysła z bolesnym dźwiękiem samotności. Wszystkie najwspanialsze wspomnienia wydały mu się jedynie snem, który nigdy nie miał miejsca.

Za oknem robiło się coraz ciemniej. Słońce zaszło już całkowicie, a zastąpiły je ciemne chmury. Zerwał się wiatr, krople uderzały o okno, pozostawiając na nim przeciągłe smugi. Lampa w kuchni zamrugała kilka razy, pod wpływem przeciążenia elektrycznego.

- Nadal boisz się burzy? – Zapytał nagle. W jego głosie nie zabrzmiała nuta zgryźliwości, rzucił to tak naturalnie. Jakby chciał się upewnić, czy nadal ma do czynienia z tą samą osobą, co dwa lata temu.

- Tak – odparła, również obojętnie. Lecz wiedziała, że ta odpowiedź będzie dla niego dużo znaczyć.

- Myślałaś kiedyś, jak by to wszystko wyglądało, gdybyśmy się nie rozbili? – Rzucił refleksyjnie.
- Pewnie tak samo – wzruszyła ramionami. – Czy coś to wniosło do twojego życia? Coś zmieniło? – Zapytała zaczepnie.
- Nauczyłem się pisać maile – zmusił się do słabego uśmiechu. Laura spojrzała na niego, ale nic nie odpowiedziała. – Mi naprawdę zależało… Miałem pisać, więc pisałem, pamiętasz?

Pamiętała...

Na zbyt wąskim fotelu, leżeli przytuleni do siebie, rozmawiając o wielu rzeczach, lecz każde z nich usilnie omijało temat tego, co będą robić, jak się stąd uwolnią. Było oczywiste, że ani jego żona, ani jej chłopak nie będą zadowoleni z ich przyjaźni.

- Przyrzeknij, że będziesz dzwonił… – szepnęła

- …i wysyłał kartki na święta – dodał.

Parsknęła

- To brzmi jak obietnice nastolatków.

- Trochę. – Przyznał rację.

...ale wygodniej było powiedzieć, że nie wie, o czym Michael mówi; zrobić z niego szalonego, wmówić, że wszystko sobie zmyślił.

Ale to jedno wspomnienie zawsze dawało im obojgu jakieś nadzieje, jakiś punkt odniesienia. Laura tak bardzo przywiązała się do niego, że już czasami sama nie potrafiła odróżnić, czy była to rzeczywistość.

- Pamiętam – powiedziała jednak, walcząc ze sobą – ale pamiętam też, że wymusiłam na tobie odpowiedź… - zapadła cisza, przez która znowu przebiła się kobieta. – Przepraszam. Nie powinnam się na tobie wyładowywać…

Nadal czuła w sobie niepokój i lęk, gdzieś w środku, spowodowany konfrontacją z Anthonym. Na początku sprzeciwienie mu się napadało ją jakąś dziwną mocą, która niestety szybko zmieniała się w strach.

Mike pokiwał głową.

- Nic się nie stało… Wiesz, już czasami mam tego dosyć, że wszyscy próbują być dla mnie mili. Nawet Joe…

- O, to naprawdę poupadali na głowę.

Laura zobaczyła na jego twarzy delikatny uśmiech, co ją ucieszyło. Chociaż on na chwilę rozświetlił jego strapioną twarz.

- Przepraszam, muszę iść do toalety.

Posłał jej przepraszając uśmiech i ociężale wstał z krzesła. Potykając się o własne nogi wyszedł z pomieszczenia. Wydawał się być starszy niż w rzeczywistości. Te kilka dni smutku podarowały mu ogromny krzyż do dźwigania. A to dopiero początek.

Życie to naprawdę okropna instytucja. Daje szczęście, a potem je szybko odbiera. I nie troszczy się o nikogo, nie bierze jeńców. Puszcza wolno bądź zabija. Cierpi na apatię, głęboką i przenikliwą, dość charakterystyczną odmianę…

Nagle po domu rozniósł się głośny huk. To było jak alarm, przeciągła syrena, której odgłosu nie da się znieść. Kobieta niemalże podskoczyła do góry, po czym zlokalizowała miejsce, z którego dobiegł hałas – łazienka. Pokonała kuchnię i salon potykając się o książki leżące na podłodze. Mocnym szarpnięciem otworzyła drzwi.

- Co się stało?! – Zawołała machinalnie.

- Życie się stało…

Stał twarzą do lustra, oparty rękami o umywalkę. Knykcie pobielały mu ze złości, w oczach czaiły się łzy. Oddychał ciężko. Gdy sięgał po mydło, niechcący strącił szklaną mydelniczkę, która uderzając o podłogę, rozbiła się na miliony kawałeczków. Tak jak jego życie.

Kobieta złapała Mike’a za ramię, odwróciła w swoją stronę i spojrzała na niego z żalem, a zarazem wyczekująco. Na jego twarzy malował się grymas bólu, bezradności i zagubienia. Popatrzył na nią zmartwiony i ku jej zaskoczeniu niczym niewinne dziecko, wtulił się w jej ramię.

Gdyby mógł chociaż raz ich spotkać…

Gdyby mógł usłyszeć ich śmiech…

Po jego policzkach spłynęły łzy, które powoli wsiąkały w koszulkę kobiety. Szloch wstrząsnął jego ciałem.

Stracił ich.

Stracił ich na zawsze.

- Daję słowo, oddałbym wszystko, żeby móc być teraz gdzieś z nimi… - wymamrotał.

Kobieta poczuła jakiś dziwny uścisk w sercu. W oczach zalśniły łzy. Było jej go żal.

~*~

Dwudziesty dzień na obcej, piaszczystej ziemi.

Dwudziesty dzień bez bliskich, z myślami odpływającymi w ich kierunku.

Dwudziesty dzień nowej, trwającej aż do śmierci znajomości.

Słońce w samo południe grzało najmocniej. Wszyscy rozbitkowie szukali schronienia pod palmami i we wraku samolotu. Życie na wyspie przebiegało spokojnie. Rejsem Seaboard 11 lecieli inteligentni i wykształceni ludzie, którzy wiedzieli, że jedynym sposobem na przetrwanie jest trzymanie się razem.

Laura siedziała po turecku na plaży, czując na twarzy oceaniczną bryzę. Słuchała uważnie Lucy, młodej dziewczyny z włosami koloru słomy, która opowiadała ciekawą historię.

Obok nich, czteroletni, czarnoskóry chłopiec budował zamki z piasku.

Był to Patrick. Znaleziono go dwa dni po katastrofie parę metrów za obozowiskiem, całkiem przypadkiem. W jego kieszonce znajdował się bilet lotniczy. Ludzie na wyspie nie wiedzieli, co stało się z jego matką. Domniemywali, że pochłonął ją ocean.

Mieli rację.

Jones bardzo polubiła chłopca i uwielbiała się nim opiekować. Co chwila słyszała, że nie powinna się do niego przywiązywać. Ale nic nie mogła poradzić na instynkt macierzyński, który przypomniał o sobie kilkanaście lat temu i nie dawał spokoju. Tak bardzo pragnęła mieć dziecko, lecz nie mogła. Cierpiała na bardzo rzadką chorobę bezpłodności o podłożu psychicznym.

- Wrócili! – Patrick krzyknął nagle, wskazując paluszkiem na dziesiątkę mężczyzn wychodzących z wody.

W rękach trzymali swoje trofea, czyli kilka dużych, tłustych ryb. Wszyscy uradowani i szczęśliwi – był to najlepszy połów od kilku dni. Będzie z nich przepyszna kolacja.

- Wujek Mikey! – Ucieszył się chłopiec i wyciągną ręce w stronę Michaela, który szczerząc się od ucha do ucha zmierzał w ich kierunku. Mężczyzna wziął chłopca na ręce.

- Widziałyście, jakie ładne ryby złowiliśmy? – Chwalił się. – Ja złowiłem największą!

Kobiety wymieniły porozumiewawcze spojrzenia i parsknęły śmiechem. Właśnie zastawiały się, ile czasu Mike wytrzyma bez przechwałek. Nie wytrwał nawet sekundy.

Shinoda zmarszczył brwi, nie rozumiejąc zachowania koleżanek.

- Stary John – Kiwnięciem wskazał na brodatego mężczyznę, nadal stojącego przy brzegu – twierdzi, że nadciąga straszna ulewa. – Zauważył, że Laura na dźwięk słowa „ulewa” drgnęła bezwiednie – będziemy musieli jakoś zabezpieczyć wrak…

Potrząsnął głową, odgarniając mokre kosmyki, które śmiesznie przylgnęły mu do policzków. Kilka kropel spłynęło po jego twarzy.

- Wyglądasz jak kundel – skomentowała Laura.

- I pachniesz jak kundel – oznajmił łamaną angielszczyzną Patrick.

Wszyscy wybuchli śmiechem.

- Nad czym tak myślisz?

Laura zamrugała pospiesznie, odganiając od siebie mgłę wspomnień.

- Myślę o Patricku.

Spojrzała na majaczącą w półciemności sylwetkę mężczyzny. Leżał zwinięty w kłębek na zimnej posadzce, z głową spoczywającą na jej kolanach.

Złamany.

Zdruzgotany.

Zrozpaczony.

W geście troski głaskała go po czarnych włosach i policzku od ponad godziny, gdy on dławił się własnymi łzami. Przed sekundą przestał. Pozwolił odpocząć płucom i oczom. Nadal czuł zasychające łzy na twarzy.

- Zaadoptowaliście go w końcu?

- Nie.

- Dlaczego?

Laura westchnęła.

- Anthony stwierdził, że: „Czarnucha nie będzie wychowywał”

- Pieprzony rasista... Jak ja byłbym ciemnoskóry, to by mnie pobił?

- Mike, jesteś pół Japońcem… To w zupełności wystarczy…

Uśmiechnął się przez łzy. Choć na chwilę rozwiało to wszechogarniający smutek wiszący w powietrzu.

Pociągnął żałośnie nosem i podparł się na ręce. Mina momentalnie mu zrzedła. Coś przykuło jego uwagę. Zmrużył oczy i przyjrzał się policzkowi kobiety. Laura posłała mu pytające spojrzenie.

- Masz dziwny czerwony ślad. – Sięgnął dłonią, aby odgarnąć kilka kosmyków i móc lepiej przyjrzeć się zaczerwienieniu. Jones cofnęła się.

- Nie, to nic. – Mruknęła, bardziej zakrywając się włosami i dziękując w duchu, że w pomieszczeniu panował półmrok.

- Ktoś Cię uderzył?

- Nie...

- Lauro – powiedział twardo – możesz mi powiedzieć.

Westchnęła i wzięła głęboki wdech.

Przez cały czas używała maski żeby ukryć żal i ból. Śmiała się ze wszystkiego, a tak naprawdę pękało jej serce, więc gdy nadarzyła się okazja, aby o wszystkim powiedzieć, wylać to z siebie strumieniem o płowym kolorze rozkopanej gleby, nie zawahała się ani chwili.

Nigdy nie mówiła nikomu, jak się czuje. Nie dlatego, że nie potrafiła się określić. Nie dlatego, że bała się ich reakcji. Nie dlatego, że im nie ufała. Ale dlatego, że nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów, żeby mogli, choć w małym stopniu, ją zrozumieć.

Ale Mike był inny.

On rozumiał.

Na początku nie potrafiła dobrać właściwych słów. Po prostu trudno się mówi o czymś, co boli.

Wszystko zaczęło się w 2009 roku, gdy dobrze prosperująca firma budowlana Anthony’ego z powodu kryzysu zaczęła podupadać. Siedząc na obitym w skórę fotelu prezesa obserwował, jak to, w co zainwestował oszczędności swojego życia i włożył serce zaczyna się kruszyć i rozpadać. Stawał się bardziej nerwowy, niespokojny o przyszłość. Był jak chodząca bomba zegarowa, która kiedyś musi wybuchnąć…

W 2010 roku pojawił się promyk słońca, jakaś nadzieja. Firma miała szansę podpisać kontrakt z Japońskim przedsiębiorcą, który tchnąłby w nią nowe życie. Laura wyleciała w sprawach służbowych – miała takie same uprawnienia, co Anthony – lecz samolot, którym leciała, rozbił się, a przedsiębiorca wycofał swoją propozycję.

I tak w 2011 firma upadła. Młode małżeństwo musiało wyprowadzić się z nowoczesnego apartamentu w Hollywood Hills do czegoś znacznie mniejszego i mniej wygodnego.

Bomba, która tykała w Anthony’m, w końcu dała o sobie znać.

To aż zastraszające, co alkohol robił z ludźmi.

Już nie był tym samym człowiekiem, co kiedyś. Upijał się do nieprzytomności, aby zapomnieć o swoich niepowodzeniach. Sądził, iż już niczego nie osiągnie. Nie trafiały do niego argumenty, że jest jeszcze młody; trzydzieści pięć lat, to stosunkowo niewiele.

A Laura cierpiała na tym najbardziej.

Podjęła pracę nauczycielki języka angielskiego w podstawówce, aby móc ich za coś wyżywić. Brała po kilka dyżurów, a gdy wracała późno do domu, zamiast podziękowania, słyszała tylko pretensje i bluzgi. Nienawidziła tego, nie raz chciała od niego odejść, skończyć z tym wszystkim.

Ale nie potrafiła.

To tak, gdy ofiara jest przywiązana do swojego oprawcy, bo boi się, że może nie podołać wyzwaniom życia, po zostaniu sama.

A ona bała się tego wielce. I trzymało ją coś jeszcze – ta nadzieja, która bezsensownie żywiła głupców. Bo gdy Anthony trzeźwiał, obiecywał jej, że to ostatni raz. I kiedyś nawet udało mu się wytrwać miesiąc. Wtedy wszystko było tak, jak zawsze. Zabierał ją na spacery, rozmawiał, patrzył z miłością.

Jednakże, niespodziewanie gehenna powróciła, trwając do dziś.

Ale nie krzyczała.

Nie płakała.

Już się nawet nie bała.

Przyzwyczaiła się do siniaków.

Człowiek może przywyknąć do wszystkiego, prawda?

Laura skończyła swą opowieść. Przez cały czas mówiła beznamiętnie, wpatrzona w jeden punkt. Emocje i uczucia w niej buchały i pragnęły wydostać się na powierzchnię słonym ciurkiem.

Lekko zażenowana przeczesała palcami włosy i zagryzła wargę.

Unikała wzroku Michaela. Wyrzucenie tego z siebie było porównywalne do udanego porodu – wszystkie więzy odcięte. Żadnych tajemnic, bolesna szczerość, świadomość, że ktoś już o tym wszystkim wie.

Dopiero teraz poczuła, jak ciężar, który w sobie nosiła, powoli opadał.

Mike był wstrząśnięty, nie wiedział, co ma powiedzieć. Najgorsza jednak była świadomość, że on przeczuwał, iż nie jest z nią dobrze. Wiedział, odgadł to tam, na weselu kuzyna Anny, gdy siedzieli w ciszy przetykanej grą świerszczy.

Co za ironia, teraz wydawało się, że to on jest tym silniejszym. Zapomniał o swoim bólu, frustracji i pustce. Teraz wszystkie jego myśli powędrowały w stronę Laury.

Popatrzył na nią, nadal słysząc echo jej opowieści.

Bez słowa przygarnął ją i w tym momencie Laura poczuła coś dziwnego. Coś, czego dawno nie doświadczyła.

Uczucie bezpieczeństwa.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. – To zdanie było jak magiczna formułka sprawiająca, że z niebiesko – szarych oczu szatynki popłynęły łzy.

- Nie będzie. – Zaprzeczyła pesymistycznie.

- Dopóki będę twoim przyjacielem, będziemy się starać, aby tak było.

- Będziesz?

- Będę.

Pocałował ją we włosy, gdy teraz to ona potrzebowała pocieszenia. Oboje byli na skraju załamania nerwowego. Tacy złamani. Mike w tym momencie obiecał sobie, że nieważne, co by się stało, nie zostawi jej samej.

I tak zastało ich słońce. Pogoda była prześliczna, wcale niepasująca do ich wisielczych nastrojów. Niebo czyste, niczym błękitny płaszcz narzucony wokół ziemi. Kilka gwiazd podobnych do pereł jeszcze nie zgasło.

Nawet najdłuższa noc nie trwa wiecznie. Przyszłość jaśniała blaskiem świtu.

To czas, aby się podnieść.

Otrzepać i iść dalej.

Przecież wszystko się kiedyś kończy na tym świecie – nawet kłopoty.

    

     Specjalne podziękowania dla Patrycji i Oliwi, które po usłyszeniu zdania: „Muszę przenieść akcję z kuchni do łazienki” wybuchnęły dzikim rechotem; jednakże bez ich pomocy i drobnych sugestii ten One – Shot nie zostałby ukończony.

           Dziękuję.

           To właśnie Wam dedykuję to opowiadanie.

       Dziękuję także Kacprowi, który znosił moje narzekanie, ze stoickim spokojem tłumaczył ewentualne błędy. Jeżeli jesteście ciekawi, jak Pan Całka sobie radzi, zapraszam na jego bloga, na którym znajdziecie ciekawe recenzje.

         GaspardCorner

          Powinnam również podziękować moim czytelnikom, którzy są tutaj i też tworzą to, co tu się dzieje. Bez was nie było by mnie.

          Obiecałam, że następny będzie dłuższy, dotrzymałam słowa!

          To chyba najbardziej emocjonalny one - shot jaki napisałam.

Pozdrawiam, 

Wasza Emily Jones